Одам наям, эй рӯди Зарафшони зарафшон,
Гар аз ту ба ҳар нийятам ибрат напазирам.

Хоҳам, ки ба дарёи ҳаёт аз назари мавҷ
Чун реги ту такшин нашуда, чун ту занам ҷӯш.

Аз наҳри сухан, ишқи Ватан, ишқи ҳабибон
Бо хомаи худ чун ту басо зар бифишонам!

Диёри баркамолам, безаволам,
Чи сон аз ин камоли ту наболам?!

Боз меояд баҳору боз механдад чаман,
Нури ман дар рӯи раҳ аз сояҳо гул меканад.

Боз хушрӯёни навдилбохта аз ҷӯши ишқ
Бар ду абрӯ усмаи тар мекашанд.

Боз мепечад ба гардунҳо суруди ёр-ёр.
Меравад аз чеҳраҳо осори андӯҳу малол.

Меравам ман аз шумо баҳри шумо,
Ибтидою интиҳои ман – ҳаёт!

Меравам, то аз суруди тантана
Бишнавад гӯётар овози маро.

Саҳифаи 1/334