То як анҷомам сад оғоз оварад.
Хандаи шайтонии душман бадал гардад ба оҳ,

То дари баста дари боз оварад,
То шавад помол фавҷи хасм монанди гиёҳ,

Ҷашни пирӯзӣ надида меравам,
Меравам, то халқи ман бинад варо.

Меравам, то аз суруди тантана
Бишнавад гӯётар овози маро.

Зи шохе бар дигар шохе бупечам,
Ҷаҳонро то ба чашми гул бубинам.

Посбони ҳуштаки поезду купрукҳои вокзалҳостам,
То саломат рафта бозоянд ёрон аз сафар.

Посбони ҳар чароғи мурдаям,
То ки рӯзе соҳибаш ояд, варо созад фурӯзон.

То мисоли моҳи нима
Шуъла афшонанд дар шабҳои дидор аз таги тор.

То набошад захмхурда хок монанди дили пурорзу.

صحیفه 1/103