Фиканда аз пасаш лахча, “Раҳат бодо сияҳ!”-гӯён.
Ҳамин аст, эй бародар,

Кӯҳ монанди манор аст баланд,
Ҳама дам сокиту пурасрорест.

Нони хом аст ба ҳар зарраи хок,
Даштҳо гӯӣ чу дастархонанд.

Пойандоз ба раҳ густурда,
Мунтазир бар қадами домод аст.

Хуршед кай ба ними раҳ истод ногаҳон
Чун дид дар саросари хокат мусибат аст?

Ту пурсӣ лангари мавҷаш кӣ додаст?
Зи савти шеърҳои устод аст!

Чунин тобу тавон бар вай кӣ додаст?
Зи номи тобноки устод аст!

Замин – модархудои мутлақи мо,
Барои кӯдакон шабзиндадор аст.

Ба чашмонаш шикаста хоб гӯӣ,
Ба тифлон қисмати нек интизор аст.

Саҳифаи 1/90