Он қадар хоҳам сафои шеъру ишқ
Ҳамчу оғӯши баҳористони ту,

Ба он нийат, ки бошад оташи ишқ
Фурӯзону фурӯзону фурӯзон.

Хоҳ кӯи ишқ бошад, хоҳ кӯи дӯстон –
Ҳар куҷое меравам, бо оташи дил меравам...

Ва донистам, ки дар талхии май ширинии дунёст,
Ва донистам, ки дарди ишқ подоши ҷудоиҳост,

Чу пири ишқ дилҳоро ба дилҳо роҳ бинмояд.
Аз ӯ ҳам бӯи ашку хун,

Ман аз он ишқ меварзам,
Ман аз он бода менӯшам,

Ку ҳама шӯриши эҳсоси расо?
Ку дили ишқ бадомӯхтааш?

Ба роҳи умру шеъру ишқ
Хатоҳое зи ман рафта.

Шеърам ниёзи ишқ буд,
Сӯзу гудози ишқ буд.

Саҳифаи 1/24