Чун сабзаи ду соҳили ту ман, ки зи хурдӣ
Сабзида, муҳаббат ба Ватан сахт бибастам,

Бо оби ту андар дили дашту даману кӯҳ
Рӯида ниҳолу гулу гулзор ба авҷанд.

Одам наям, эй рӯди Зарафшони зарафшон,
Гар аз ту ба ҳар нийятам ибрат напазирам.

Хоҳам, ки ба мислат ба раҳи умр давида,
Ибрат зи накӯкорию эҳсони ту гирам.

Хоҳам, ки ба дарёи ҳаёт аз назари мавҷ
Чун реги ту такшин нашуда, чун ту занам ҷӯш.

Чун қатраи обат, ки муҷассамшуда бар туст,
Ҳамдаст ба мардум шаваму кишвари гулпӯш.

Хоҳам, ки ба ҳар ташналаби сулҳу амонӣ,
Чун оби ту соф оби амонӣ бирасонам.

Ба ҷои милмилак афрӯхт қандил,
Хати барқаш расида то ба сад мил.

Миёни тирароҳу тангноҳо
Умеди хайрият бастӣ ба фардо.

Саҳифаи 1/257