ЗАМИНИ МЕРОСӢ

Ман дар ин ҷо посбонам,
Посбони зиндагону рӯҳбони мурдагонам.
Баҳри фардо, баҳри истиқболи нурафшону зебо
Дастовези азизи модаронам.

Ман дар ин раҳ раҳнаварди аввалин ё охирин не,
Дар миёни ибтидою интиҳо
Чида-чида меравам гулҳои раҳро.
Саргузашти хешро дар ҳар сари раҳ чида, мемонам.

Бигзарам аз назди қабристони хомӯши шаҳидон
Даст бар рӯ бурда, омин мекунам.
Мисли занбӯри асал ҷон медиҳам, гар ногаҳон
Бар вуҷуди бегуноҳе аз хато неше занам.

Дар қадамгоҳи бузургон ҳокими яклаҳзагиям,
Сарбаландам, ки маро модар дар ин ҷо зодааст.
Дасту поям баста дар гаҳвораи сангини куҳҳо,
Орзуямро, диламро дар фазои бекарон сар додааст,

Посбони ҳуштаки поезду купрукҳои вокзалҳостам,
То саломат рафта бозоянд ёрон аз сафар.
Посбони иди Наврӯзам, ки дар он ҷумла ёрон
Давра ороянд, ороянд наврӯзи дигар.

Посбони ҳар чароғи мурдаям,
То ки рӯзе соҳибаш ояд, варо созад фурӯзон.
Посбони қатраҳои ашки шодиям,
Ки рухи гиряндаро шӯянд чун борони найсон.

Посбонам бар дуои мӯсафедон,
Пандҳои арҷманди модарон,
Бар хати сабзи ҷавонон,
Бар дурахши қоши тиллои арӯсон,
То мисоли моҳи нима
Шуъла афшонанд дар шабҳои дидор аз таги тор.
Посбони лаҳзае, ки ошиқу маъшуқи ногап
Рӯ ба рӯ оянд дар раҳ,
Бесабаб ханданд сӯи ҳамдигар беихтиёр.

Посбони нозу неъматҳои дастурхони мардум,
Посбони чоши тиллоранги гандум,
Посбони ин заминам, ки ҳама неку бадамро
Бе ягон миннат ба дӯши хеш бардорад беҳ аз ёрони берӯ.
Ман даҳони бози мили танкҳоро баста хоҳам дошт
бо дастони оддӣ,
То набошад захмхурда хок монанди дили пурорзу.

Ҳар киро як давру даврон,
Ҳар киро як навбатест.
Ман намедонам чӣ мемонад дар охир.
Дӯстон, аз буду аз нобуди ман.
З-ин сабаб ман дӯст дорам зиндагиро,
То маро ҳам дӯст дорад зиндагӣ,
Рӯзи охир то нахоҳад қарзи худро аз ману тобути ман!