МАРҲАБО, ПОИ МУБОРАК!

Марҳабо, чашми ту олу, нигаҳи дӯстписанд,
Марҳабо, мӯи маҳинбофта, мижгони баланд.
Марҳабо, дасти кушоди ба сахо бемонанд,
Марҳабо, ду бари рухсораи нобӯсида!

Марҳабо, ҳалқаи пайванди ману оянда,
Аввалу охири ман дар фалаки поянда.
Марҳабо, чашмаи доруи равонбахшанда,
Айни пиндоштаи ошиқи пиндорпараст!

То набудӣ, сари дилдода ба хуршед насуд,
Шоҳиди будани ӯ ҳеҷ ягон нақш набуд,
Мӯй бишкофт, зи тақдири худ огоҳ нашуд,
Омадӣ, ошиқи ту будани худро дарёфт.

То набудӣ, дили ман косаи бешарбат буд,
Ҳасаду рашк ба ҳар ошиқи хуррам мебурд,
Гоҳ розӣ будам аз яъс ба ҷон додани худ,
Марги марг аст кунун омаданат, ёри азиз!

То набудӣ, ба назар буд ҳама нопайдо,
Буд мавҳум раҳи умр чу маъвои худо.
Омадӣ! Сохтаи дастам агар мебуд моҳ,
Ман варо сохтаме тугмаи пироҳани ту!

Омадӣ, раҳбари дилхостаам, чорагарам,
Зиндагӣ тофт ба сад ранги дигар дар назарам,
Гӯиё меҳр зи афлок биёмад ба барам,
Дур наздику ба каф хоки сиёҳам зар шуд.

Ҷони ман, то ки ба зери фалаки минуӣ
Машқи мурдан нашавад ҳолати қисматҷӯӣ,
Зиндагӣ то нашавад маҷлиси ҳасратгӯӣ,
Қатра аз баҳр наё, баҳр биё аз қатра!

Чашм дорам, ки ба ҳамроҳии ту дар имкон
Нагзарем аз лаби ҷӯ ташна чу бетадбирон,
Ҷуста сайронгаҳи ҷовид, ба ҳам болзанон,
Ду дили баста ба ҳам – ҷуфти кабӯтар бошем!

Чашм дорам, ки шавӣ ҳусни баҳори ошиқ,
Чашм дорам, ки шавӣ силсиладори ошиқ,
Чашм дорам, ки шавӣ дору надори ошиқ,
Чашм дорам зи туву ишқ худонирӯӣ!

Ман ба ту ҳеҷ гаҳе лофи муҳаббат назанам,
Ман нагӯям, ки зи гардун ба ту хуршед канам,
Баҳри ту ҳар чӣ, ки аз даст биёяд, бикунам,
Ёр, бигзор, худи зиндагӣ шоҳид бошад!

Марҳабо, воситаи хушдилу хуррам шуданам,
Марҳабо, панди сабабгори мукаррам шуданам,
Марҳабо, воситаи сӯхта Одам шуданам,
Лоиқи лоиқи ту будаму ҳастам, санамо!