МУҲАББАТИ АВВАЛ

Самои нилкору шуълаи субҳонаи хуршед,
Дамиданҳои хоки хобноки навбаҳоронро
Дилам дар хеш пинҳон дошт,
Меболид, меҷӯшид,
Шабам хуршеди тобон дошт.

Зи пушти тӯри барфи симгун метофт симояш,
Зимистонҳо, ки дунё буд кофуриву оҳарпӯш,
Нигаҳҳои шарарбунёд,
Ёди чашми шаҳлояш,
Диламро гармие медод.

Ҷаҳон гӯё ки оташхонае буду зи ҳар ҷониб
Шарар мерехт бар қалби ҷавони навгирифторам.
Хаёламро шамоли раҳгузар мебурд чун соҳиб
Ба сӯи манзили дилбар.

Дар он айём баҳри ман фақат як роҳ маъман буд,
Раҳе, ки рафта то бар остони ёр мечаспид.
Дар ин раҳ гарчи раҳзан буд,
Адоват буд, душман буд.

Ба ҷонам пиразоли шаб ҳазор ошӯб меандохт,
Само мебурд гоҳе, гаҳ ба хоки тираам мезад,
Ҷаҳонро сад тагорӯ менамуд,
Аз нав накӯ месохт,
Маро мебурд бас аз худ.

Маро мебурд ҳар дам сӯи мулки дуру нопайдо
Ки инак, дар паси он теппаҳо дарвозаи тиллост.
Биё бикшоямат, он ҷо,
Арӯси шӯху чилкокул
Туро пазмон, туро ҷӯёст.

Маро мебурд он сӯе, ки бар ақли ҷавони ман
Муаммо буд, қаъре буд нопайдову нофаҳмо.
Гаҳе иқбол, гаҳ идбор,
Гаҳе дунёи рӯъёӣ
Нишон медод аз он ёр...


Ба монанди суманбоде, ба мисли абри боронӣ
Задам то чашм бар ҳам, рафт он айёми нотакрор,
Фақат ёде, фақат ёде,
Ҳадиси аҳду паймоне
Ба ман бигзошт, на шодӣ.

Равед, эй хотироту ёдҳо, кобус бардоред,
Диламро пора нанмоед, бигзоред, дил бандам,
Ки тифли орзуям ман!
Маро дигар наёзоред,
Атои ҷустуҷӯям ман!