ДИДГОҲИ ХОТИРА

Ба чашми нимбедорат, ба рухсори гули норат,
Ба ҳар як пилтаи абрӯ, ба обу тоби гесӯят,
Ба лабҳои гулобиранг, гашти қадди дилҷӯят,
Бубахшидам ҷавониро,
Ту дониву нигаҳдорат.

Набошад гар маро имрӯз, фардо ҳаст! Қисмат ҳаст!
Ба олам ҳар куҷо бошад насибам, меситонам ман.
Раҳам дур асту нақдам кам, валекин насяҳо бисёр,
Ҳар он чӣ нақд ёбам, пеши поят мефишонам ман.

Ба боли орзуҳо менишинам, мекунам парвоз,
Туро бо хеш дар ин роҳ ҳампарвоз мебинам,
Фазои бетаҳи афлокро мегардаму доим
Туро бо хеш ҳамандешаву ҳамроз мебинам.

Куҷо бурдӣ ҷавонии маро?
Ҳамчун нигоҳи сард –
Нигоҳи сарди як бедард аз хотир тарошидӣ.
Куҷо бурдӣ ту он сармояи умри азизамро?
Чу мактуби рақибе порааш кардиву пошидӣ...

Куҷо бурдӣ ҷаҳони орзуямро, умедамро,
Ҳавои беғуборамро, нигоҳи барқворамро,
Шафақҳои навозишкори рухсори сафедамро,
Сари субҳи биҳиштосои айёми баҳорамро?

Куҷо бурдӣ, ту, эй гулбози бепарво?
Куҷоӣ ту?
Барои пешвози дигаре гулдаста мебандӣ?
Ва ё худсозиҳо дорӣ ба азми сайри боғистон?
Ва ё дар базм мерақсӣ, ки бо эъҷоз дил бандӣ?

Шабаҳҳо сайр месозанд болои сарам доим,
Нигаҳҳо сайр месозанд ҳар як бурҷи оламро;
Намедонам, намефаҳмам, намеёбам, намебинам,
Ки ёбад як нигаҳ аз як нигаҳ тақдири одамро...

Замин меҷунбаду кӯи ту меояд ба ёди ман:
Мабодо хонаи ӯ, хонаи ишқам шавад вайрон.
Куҷо бурдӣ ҷавонии маро, эй бахти баргашта,
Маро дарёб, ҳоло устуворам дар раҳи паймон!