* * *

Дар зарҳали уфуқ хуршед ғарқ шуд,
Дар теғаҳои кӯҳ нури амонат аст.
Эй офтоби ман, маштоб бар ғуруб,
Ман ошиқи туам, ошиқ ғанимат аст!

Дар сояи ғуруб шуд ғарқ сояҳо,
Хам шуд ба пушти кӯҳ мижгони офтоб.
Эй рӯзи зудранҷ, сабре, таҳаммуле,
Як дам дароз кун даврони офтоб!

Чатри сияҳ кашид шоми сияҳгилем,
Хуршед пушти кӯҳ гардид нопадид,
Падруд, офтоб, хуш бош то тулӯъ,
Ман ошиқи туам, дунёст бо умед...

Танҳоӣ мекашам ҳар рӯз дар ғуруб,
Ҳарчанд дар дилам шӯри муҳаббат аст.
Эй меҳрубони ман, бо ман даме нишин,
Ман ошиқи туам, ошиқ ғанимат аст!