* * *

Оваҳ, оваҳ, чи тирамоҳе буд,
Ки хазонаш баҳори дилҳо дошт.
Ба сари мо хазон чу гул мерехт,
Ҳар хазоне гули таманно дошт.

Мекашиданд оҳи ширине
Зери по баргҳои ошуфта –
Гӯӣ ҳар барг метапид аз таб,
Ки ба лаб дошт шеъри ногуфта.

Аз раҳи ҷангали хазонафшон
Ошиқони баҳор мерафтем.
Ба сари мо гули хазон мерехт,
Беғам аз рӯзгор мерафтем.

Суҳбати мо зи маншаи дил буд –
Аз баҳору хазони олами дил.
Аз мақоми баланди давлати ишқ,
Аз шукӯҳи талотуми ғами дил.

Мо ду мавҷуди ташнадил будем,
Дили мо ташнаи муҳаббат буд.
Ҷони мо ташнаи ҷавониҳо,
Чашми мо ташнаи назокат буд.

Тирамаҳ! Эй мусофири рухзард,
Аз баҳори гузашта ёде кун.
Гарчи дер аст, ҷуз хаёле нест,
Аз ҳама дарду ранҷ шодӣ кун.

Тирамаҳ! Баргҳои зарди ту
Аз баҳори дилам нишонҳо дошт.
Хайр, эй тирамоҳи заркокул,
Ки хазонат чи гулфишонҳо дошт.