ҚАСИДАЕ БАРОИ САПЕДА

Сапеда!
Ин номи мустаори туст
барои дили ман,
Барои шеъри ман,
зеро номи туро
наметавонам бигӯям ошкоро;
зеро муҳити мо –
муҳити Душанбе –
шаҳри хурди ишқи бузургон надида
барои ишқи бузург
ё ишқи бузургон
омода нест
мисли он, ки ҳар сол мебинем
барои рафъи филборонҳо,
селҳо,
барфҳои лаклакии ғайриинтизор
омода нест.

Дар ин шаҳри ҷавон,
бе манораҳои баланд
бе бурҷу бораҳои баланд
ҳоло ману ту
ду манораем,
ки мардум мебинанд
аз дуру наздик;
тамошояш
меоянд ҳар рӯз.
Маломат мекунанд,
буҳтон мезананд
ману туро –
ғофил аз лаззати сармади ишқ,
аз шукӯҳи давлати ишқ,
аммо бештар аз ману ту
орзуманди он
ё бадномшуда
ва нангхурдаи он...

Сапеда!
Ин номро ишқи ман барои ту гузошт,
зеро як шуълаи андомат
аз дурахши номат,
аз нози чашмонат –
чашмони фаттонат;
аз ишқи содаат чун тулӯи хуршед
дар дилам сапеда дамид
ва ҳама гӯшаҳои торики диламро
сафед кард,
ва донистам, ки ту сапедаи умеди манӣ,
ва донистам, ки шеъри сафед ҳақ медиҳад
то ба номи Сапеда,
яъне исми ту дар шеъри ман –
ниҳон аз анкабутони туҳматбоф
шеъри сафед бигӯям.
Эй тобонтарин
шуълаи ишқи инсонии ман!
саропои вуҷуди ту
мисли рӯзи нав,
мисли созу сӯзи нав,
чун тулӯи бахт, тулӯи ишқ,
мисли мардумаки чашмони ту
пок аст
ва мисли табъи ман
бебок аст!

Ту ҳар бор занн мебарӣ,
рашк мекунӣ,
ки гӯё аз ту рафта бошам.
На! На!
Беҳтар он аст, ки аз дунё биравам
то аз ту бесару садо биравам!
Ман аз ту нарафтаам,
ту ҳам аз ман нарафтаӣ,
ману ту
мисли шохоби як рӯд
як рӯди пуршӯри кӯҳистони мо
алҳол ҷудоем,
аммо дар ниҳоят
бо ҳам меоем,
ҳамшӯр мешавем,
ҳамҷӯр мешавем.
Ва он гоҳ
(Худо хайрашон диҳад!)
мардуми мо,
мардуме, ки ишқи бузург мехоҳанд,
аммо боз хораш мекунанд;
мардуме, ки шоири бузург мехоҳанд,
аммо боз сангсораш мекунанд;
мардуме, ки ҳунарвари бузург мехоҳанд,
аммо боз ночораш мекунанд,
ишқи туро,
шеъри маро
як рӯз баъди сари мо
меҳроб мекунанд,
саҷда мекунанд
ва ҳатто афсӯс ҳам мехуранд,
ки чаро гузаштагон –
(Ҳоло муосирони ману ту!
Умрашон дароз бод!)
Қадри моро надонистанд?

Қадри неъмат – баъд аз завол...
Аҷабтар он аст,
ки он “гузаштагон”
ҳоло зиндаанд,
аммо қодир нестанд
ба ҷои афсӯси баъд
ҳозир ғами мо бихуранд
ё дасти кам
ба ишқи мо
лакка назананд.

Аммо
ману ту ҳоло
нақди бахт
ё нақди вақт дорем.
Метавонем
ҳамдигарро
бибӯсем,
бо ҳам биҷӯшем
оби оташ бинӯшем,
бо ҳам биболем,
бо ҳам бинолем
ва аз нашъаи бӯсаҳои ошиқона
ва шоирона
ҷо ба ҷо бимирем
дар оғӯши кушода
мисли оғӯши замин,
мисли канори дунё
ва колбади моро
печида бо ҳам
дар оғӯши ошкоро
бигзоранд ба хок...

Охир ин бахт аст
бахти комил, мутлақ,
ҳасадовар, рашкангез;
барои инсони хокӣ
аз юмни муҳаббат
насиб мешавад...

Эй Сапеда!
Сапедаи ишқи ман!
Ишқи моро надонистанд,
нафаҳмиданд
ё саҳеҳтар бигӯям,
ёрои фаҳмидан надоштанд,
зеро барои дуродурро дидан
чашми дурбин бояд;
зерои барои тасхири кӯҳи баланд
рӯҳи баланд бояд...

Ишқи мо
чун баҳори исодаме буд,
ки ҳама
дар тазйиқи замҳарир
интизораш доштанд,
аммо чун фаро расид,
ин ғофилон
аз паи иҷрои пилон
баҳорро нодида монданд,
сафҳаи баргеро
аз гулистонаш нахонданд.

Аммо
ифтихори ман ин аст,
ки рӯзе
бо ин ҳама ғафлатзадагон
(дар зиндагӣ ё дар қиёмат)
рӯҳи мо рӯ ба рӯ мешавад
ва мебинем,
ки бар бахти сафеди мо
чун бар коғази сафед
мисли пеши қариндош
чи дастҳо
нақши сиёҳ рондаанд.

Аммо ба рағми ин сияҳдилон
ман рӯсафед хоҳам буд
рӯ ба рӯи дили сафеди ту,
зеро бар қасди ҳоли табоҳ
ва рӯзи сиёҳ
ё бахти сиёҳ
туро фаромӯш накардаам
ва шеъри сафед гуфтаам;
баски номи ту
барои дили ман,
барои шеъри ман Сапеда буд...