* * *

Эй умеди дили саргаштаи ман,
Ишқи ту шуълаи саркаш дорад.
То ғамат ҷони маро месӯзад,
Шеъри ман сафҳаи оташ дорад.

Ман ҳама дарди туро мефаҳмам,
Ман ҳама оҳи туро медонам.
Ман ҳама доғи туро мебинам,
Ишқи гумроҳи туро медонам.

Ту зи худ рафта ба худ н-омадаӣ,
Ман зи худ рафта ба худ омадаам.
Ту маро дидаву нодида ҳанӯз,
Ки зи сеҳри ҳунарат дилшудаам.

Ту ғами ишқ намедонӣ ҳанӯз,
Ман зи андӯҳи муҳаббат серам.
Ишқ сутхони маро орд кашид,
Чӣ кунам, буда чунин тақдирам...

Ту фақат номи маро медонӣ,
Лек аз номи дилам бехабарӣ.
Ту фақат ҷоме бихурдӣ бо ман,
Лек аз ҷоми дилам бехабарӣ.

Дили ман сӯхтан омӯхтааст
Аз шару шӯри ситамгории ишқ.
Ту намедонӣ ҷигарсӯзии дард,
Ту намедонӣ аламдории ишқ.

Кош медидӣ диламро боре
Рӯ ба рӯ бо дили озодаи хеш,
Кош медидӣ чӣ сон месӯзад
Аз табу сӯзи шарарзодаи ишқ.

Кош медидӣ марову худро
Рӯ ба рӯ бо гунаҳи нотакрор,
Кош лабҳои таболудатро
Мениҳодӣ ба лабам бегуфтор.

Баъд бешоиба медонистӣ,
Ки маро аз азал ошиқ зоданд.
То дурангӣ накунам дар раҳи ишқ,
Ба ғами ошиқӣ лоиқ зоданд...