РАНҶИ ДЕҲҚОН

Рӯи сурху чашми серу хотири шод,
Файзи умру нури бахти халқи озод,
Хонаи ободу ободии даврон –

Бошад аз дастони деҳқон,
Дасти пурэҳсони деҳқон.

Хандаи лаб, нашъаи дунёи зебо,
Хоби нӯшин, лаззати умри гуворо.
Чилчароғон дар шаби тӯи арӯсон –

Бошад аз дастони деҳқон,
Дасти пурэҳсони деҳқон.

Сина мисли киштзоронаш кушода,
Умри ӯ бодо дар ин даврон зиёда,
К-ин ҳама нуқлу навою хони алвон –

Бошад аз дастони деҳқон,
Дасти пурэҳсони деҳқон!