* * *

Ошиқам бар сари афрохтае,
Ки ба хокӣ буданаш афлокист.
Ошиқам бар лаби хандон, ки дар он
Хандаи пурҳияли шайтон нест.

Ошиқам бар каси бедастархон,
Ки ба худ ҳар чӣ надорад, дорад.
Зарбу тақсим накарда, пешат
Ҳар чӣ дорад, ба кафаш меорад.

Ошиқам бар шарафи меҳнатиён,
Ки ба муҳрею ба имзои касе,
Набиёяд, наравад, маргаш эълон нашавад.
Ошиқам бар нигаҳи содаю пок,
Ки ба худ акс кунад сафҳаи дил,
Гӯяд аз дарду ғамаш, бешу камаш.

Ошиқам бар гунаҳи бегунаҳон,
Ки беҳ аз некии зиштон бошад.
Ошиқам бар дили бедоғи ҷавон,
Ки чу ашёи гаронмояи дорулосор
Фақат аз дур бубинию нагирӣ бар даст,
Лек як рӯз бубинӣ, ки на ону на чунон...

Ошиқи ҳамраҳи хубам, ки ба раҳ
Хешро ҳар нафас аз нав созад.
Хешро ҳабс насозад дар худ,
Бикушояд дили худро чу китоб
То дили ҳамсафарон бишносад.

Ошиқам бар каси якрӯя, ки ӯ
Ҳамчунон мор напартояд пӯст,
Шиканад ҳам, зи сари мардӣ нарезад ҳаргиз.
Ошиқам бар бадие, ки паи некӣ бошад,
Ошиқам,
Варна ба дунё дигарам бастагӣ нест!