ҒАЗАЛЕ БАРОИ ХУД

Мешавам ҳар рӯз дигар, ҳар нафас кам мешавам,
Ҳар қадар худро биҷӯям, он қадар гум мешавам.
Гоҳ мисли сабза мерӯям барои Офтоб,
Гоҳ пинҳон шедвор аз чашми мардум мешавам.

Мекунам шукронаи дунёю хуршеду замин,
Мисли фарзанде, ки орад ҳадяҳо бар модараш.
Мекунам шукронаи қисмат, ки ҳоло зиндаам,
Зиндаам дар гардиши айёму чархи чанбараш.

Дар дилам чархи куҳан аз нав ҷавонӣ мекунад,
Бар сари ман сад баҳорон гулфишонӣ мекунад.
Косаи чашмам пур аз дидорҳост,
Зиндагӣ дар синаи ман зиндагонӣ мекунад.

Лек,
Гарчи аз дили ман рӯдҳо ҷорӣ шуданд,
Гарчи аз ман даштҳои ташна гулзоре шуданд,
Гарчи чашмам лонагоҳи офтобу моҳ буд,
Аз сиришки пешвозу хайрбод огоҳ буд,
Гарчи ман дар синаам ошӯбҳои ошиқӣ варзидаам,
Аз ду чашми духтарони гулназар бӯсидаам;
Боз мисли кӯдаке, ки нав ба дунё омадаст,
Сахт медорам зи домони Замин,
То ба ман дар гардиши худ ёд орад
Ҷунбиши гаҳвораамро,
То ба ман андар сукути хеш бинмояд
Хуфтгоҳи модари бечораамро!
Дар ҷаҳони гирдгардон чун сари инсон,
Дар замини некубадпарвар
Бо дили исёнгару зебопарастам,
Бо ҳама мушкилкушоӣ,
Бо ҳама нирую фарҳанги худоӣ,
Боз ҳам кӯтоҳдастам.
Дар ҷаҳони ниматору нимаравшан
Ҳар қадар бадбахт бошам, он қадар хушбахт ҳастам.