* * *

То дар ин дунёи навбат ҳаққи навбат бо ман аст,
Сулҳу ҷангам бо тамоми Ҳурмузу Аҳриман аст.
Баҳри шуҳрат нест ҳаргиз шеърпардозии ман,
Шеърпардозиям ошӯбе ба рағми мурдан аст.

Дар миёни ин ҳама ҷонбозию розу ниёз,
Бо ҳама эҳсоси гарму шавқу шӯри дилгудоз
Ман ба ин серӯза дунё ҳадя созам умри худ,
К-аз ҳисоби умри кӯтоҳам шавад умраш дароз.

Ман бар онам, к-ин ҷаҳони обу гил то ҷовидон
Пиртар гардад ба солу чун сухан монад ҷавон.
Ман бар онам, к-одамӣ ҳар қадр комилтар шавад,
Ташнатар гардад ба меҳру сертар гардад зи нон.

Ман бар онам: гарчи раҳ бурдем то сайёраҳо,
Гарчи нуристони бисёре бапо кардем мо,
Шоири равшандиле, соҳибкамоле бештар
Мекунад равшан дили торику ақли тираро...

Гарчи ман ҳам зодаи ин кӯҳсорон будаам,
Ҳамсуруди нағмаҳои обшорон будаам,
Рӯ ба рӯ бо кӯҳ мегӯям: на аз кӯҳи баланд,
Сарбаланд аз ҳиммати озодмардон будаам.

Аз баландиҳои аслию маҷозии башар
Орзуи ман набуда ҷуз баландии назар.
Кӯҳ бе мо ҳам баланд аст, эй бародар, лоф бас!
Фахр кун гар метавонӣ аз баландии ҳунар...

Дар замини шеърпарварде, ки дилхоҳи ман аст,
Бар заминҳои ҳама рӯи замин роҳи ман аст.
Ин заминро ман нигаҳбонӣ кунам аз қасди бад,
Дидгоҳи шоириям дидбонгоҳи ман аст!

Ин заминро дӯст дорам бо ҳама мавҷудҳош,
Бо ҳама армону дардаш, бо ҳама мақсудҳош.
Ин заминро дӯст дорам, то ба рӯяш зиндаам,
Баски ҳастам чанд рӯз аз ҷумлаи масъудҳош...