* * *

Ин кӯҳи чу шоири хаёлӣ,
Ин сояи дар хамӣ шикаста
Симчӯби қатору дар сари сим
Гунҷишки қатор шадда баста.

Ин домани песабарфи куҳсор
Чун гӯшаи домани дарида,
Оғӯши пур аз каромати пок,
Гулҳои арӯсаки расида.

Ин ҳайбати абрҳои хашмӣ,
Арғушти маҳини майсазорон,
Ин манманию ғурури тундар
Талқини суруди обшорон.

Ин рӯди ситезакору густох,
Ин чашмаи бехуду сияҳмаст,
Ин боғи шукуфтарӯю тобон,
Ин шохи ниҳода бар сарам даст –

Инҳо ҳама бо мананд ҳамзод,
Инҳо ҳама шоҳиди манастанд.
Хонанд ба сад забон диламро,
Инҳо ҳама қосиди манастанд.

Ногуфтаи ман зи гуфтаам беҳ,
Доред агар зи ман саволе,
Пурсед зи абрҳои хашмӣ,
В-аз кӯҳи чу шоири хаёлӣ...