* * *

Равам бегаҳ лаби дарё нишинам,
Ки рӯзи рафтаи худро бибинам.
Бибинам, то ба чини рӯи дарё
Чи монанд аст ожанги ҷабинам.

Биомӯзам зи дарё шоириро,
Ки шеъраш обдору бас равон аст.
Балеғ асту бадеъ афсонаи ӯ,
Агарчи бесаводу безабон аст.

Ҷунун омӯзам аз дарёи кӯҳӣ,
Ғуруру шӯришу туғёну мастӣ,
Ки ӯ бо шеъри ҷовидон равонаш
Накарда худситоӣ, худпарастӣ.

Бибӯсам аз лаби соҳил чу мавҷе,
Ки ӯ ҳам мисли шоир беқарор аст.
Канори рӯд биншинам, ки гӯяд:
Махур андӯҳ, дунё беканор аст...

Ғуруби офтоб омад, азизон,
Равам як дам лаби дарё нишинам,
Бигӯям саргузаштамро ба дарё,
Гузашти рӯзорамро бибинам.

Бибинам: рӯд сарозод, аммо
Ба по завлонаи ҳастӣ равон аст.
Миёни соҳили шодию андӯҳ
Суруди ӯ бад-ин сон ҷовидон аст:

“Ғаму шодӣ ба монанди ду соҳил,
Манам дарё, ҳаме ҷористам ман.
Ду соҳил гар набошад, ман чӣ рӯдам?
Ду соҳил гар набошад, нестам ман!”