* * *

Мо ҳама дар чорсӯи зиндагӣ
Гоҳ гумроҳему гоҳо раҳбарем.
Гоҳ бо сар медавему гаҳ ба по,
Гоҳ саргардону гоҳо сарварем,
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Гоҳ-гаҳ навмед хонандат касон,
Худ намедонанд аммо кистанд.
Чун шудам таҳдони молу ҳолашон,
Он қадар аз хеш розӣ нестанд
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Дидам онро, ки туро навмед хонд,
Дар дилаш бас орзуҳо мурдаанд.
Эй басо кас, ки зи беандешагӣ
Чӯҷаро то тирамоҳ бишмурдаанд...
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Дидам андар умри кӯтоҳи сарам,
К-ин ҷаҳон будаст бозори ҳавас.
Иддае оранд колои сақат,
Зумрае оранд ганҷи ҳар нафас,
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Қофиябозӣ чӣ осон бозиест,
Гар набошад шоири андешаманд.
Баски истеъдод ҳар сол аз замин
Мисли пундона нарӯяд чанд-чанд...
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Мо ҳама бо сад ҳазорон пушту рӯ
Хостгори марзи кишту ҳосилем.
Дар назар комилиёру тандуруст,
Лек бо дарди сару дарди дилем,
Эй дили дарёи ман, парво макун.

Ин ҷаҳони песаи пурбешу кам
Розию норозие дорад басе.
Сад ҳазорон ранг дорад зиндагӣ,
Ранги аслашро магар донад касе?
Эй дили дарёи ман, парво макун.