ДАР ҶАНГАЛИСТОН

Яке қоматхамида,
Дигаре мавзуну хушқомат,
Яке дар тан варам дорад,
Яке бегурму тансиҳҳат.

Яке тоқа, дигар қӯша,
Яке танҳо, дигар ҷуфт аст.
Яке мағруру озода,
Дигар бемояву зуфт аст.

Яке аз дур бинмояд басо солору босавлат,
Ба мисли одамони хомфарбеҳ зӯру боҳайбат,
Валекин чун зи наздикаш бубинӣ хуб санҷида
Дарун ковоку пӯсида...

Яке чун беҳунар ҷӯяд ҳамеша муттакои хеш,
Ниҳад бар гардани ёрон ҳама бори гуноҳи хеш,
Зи ҳамнавъон чӣ ӯро эътибор аст?
Чаро бар гардани онон савор аст?

Бубинӣ калдарахтеро,
Ки на шоху на баргаш ҳаст.
Валекин бо ҳама афсурдаҳолӣ
На бок аз ҳукми маргаш ҳаст.

Зи бехи кундаҳои пудае
Таҳҷастҳо руста
Ту гӯӣ бар мазори модари худ зор мегирянд,
Зи ашки модару
Аз ашки чашми хеш месабзанд пайваста.

Бубинӣ навдарахтеро,
Ки дар тан захмҳои ишқ дорад:
Ду ошиқ омада рӯзе ба зери чатри шохи ӯ
Нишаста уқдаи дилро кушуданд.
Басо аз ишқу паймону вафодорӣ
Ба ҳам афсона гуфтанду шунуданд.
Кашида дар тани ӯ сурати дилро,
Ба теғи тез канда номи худ А ҷамъи Б
Аз ёдгори ошиқишон розӣ рафтанд.

... Ҳанӯз аз ҷои захми номи онҳо мечакад зардоб,
Ту гӯӣ ҳамчу ашки номуродӣ мечакад бар хок.
Куҷо рафтанд он ду ошиқи бебок?
Магар дар ёдашон мондаст он қавли вафодорӣ,
Магар дар ёдашон монда суханҳое
Ки дар пои дарахти безабон гуфтанд?

Чӣ ҷои пурсишу ковиш?
Ҳама дар ин ҷаҳон дар синаи худ захмҳо доранд.
Аҷаб набвад, ки он ду ошиқи хушком ҳам
Имрӯз нокоманд,
Ва андар синаи худ решҳои бедаво доранд.
Даруни ҷангалистон як нафас биншастаму дидам,
Ба зоҳир ҷумла ҳамнавъанд,
Ҳамранганд,
Ҳамроҳанд.
Ба зоҳир ҷумла аз ҳоли дили якдигар огоҳанд.

Вале афсӯс,
Рӯзи воқеа –
Вақте ки бояд тарк гуфт ин дори дунёро,
Миёни ҷумла ҳамнавъон
Ҳама танҳо бимиранд.

Дарахтони дигар, то реша андар хоки тар доранд,
Насиби хеш аз дунё бигиранд...