ДУОҲО АЗ РОҲҲО

Ман мегузарам аз роҳ,
дӯшизаи қашанге,
лоба мекунад
то ба манзилаш бибарам,
рад мекунам хоҳиши варо,
зеро
бори малоҳаташро
мошини ман
наметавонад бикашад...

Ман мегузарам аз роҳ,
Масте афтону ғалтон
бо чашмони хуморбаста
дудаста
тавалло мекунад,
рад мекунам хоҳиши варо
зеро
накӯии ман
дар ёди ӯ нахоҳад монд.

Ман мегузарам аз роҳ,
марди ғалчае
пурбадане
шикамдамидае,
ки пайкари пурсалобаташ
як хиёбонро пур мекунад,
ва дуди сигораш
ҳола бар моҳ мезанад,
даст мебардорад
то ба манзилаш бибарам,
рад мекунам хоҳиши варо,
зеро
ӯ ҷӯёи роҳе нест,
ӯро аз дардҳои инсонӣ
дар ҷигар оҳе нест...

Ман мегузарам аз роҳ,
зане обастан
мисли завҷаи ман
тифле дар бағал
сарбори он
дар даст занбил
пур аз пиёзу зардаку шалғам...
бо чеҳраи гирифта
мисли хусуфи моҳ
лоба мекунад
то ба манзилаш бибарам.
Мепазирам хоҳиши варо,
зеро
рисолатам ин аст чун шоир
(на чун шофир!)
сабук созам ё бори дӯш
ё бори дилҳоро;
мебарам то ба манзил
модари тифли фардоро...

Ман мегузарам аз роҳ,
пирзане кӯзапушт
мисли модари худам
даст мебардорад,
(дастонаш меларзанд)
ба ҷон мезорад,
мебарам ӯро ба манзил,
бечора пирзан
ҷайбашро мекобад...
мегӯям: модарҷон,
ман савобҷӯям,
дар ин роҳи равон
аз шумо як дуо...
Дастони чангакашро
бардошта сӯи само
як лаҳза
қомати заминбӯсашро
рост карда бо азоби алим
дуо мекунад:
роҳат сафед, бачам,
роҳат сафед...
агар мисли ту
савобҷӯён
дар роҳи умри гаронборам
бештар буданд,
шояд сарви қоматам
чунин дуто набуд...

Ва аз чашмони обраваш
ашкҳо мерезанд.
Ман як лаҳза шах шуда
дар назар меорам
модари пири ларзонамро.

Ман мегузарам аз роҳ,
пирмарди шикастақомате
мисли падари худам
асобадасте,
ки ришаш заминро мерӯбад,
зора мекунад,
мебарам ӯро ба манзил,
Ӯ низ мисли ин пирзан
ҷайбашро мекобад.
Ман мегӯям:
Савобҷӯям, эй падар
аз шумо як дуо...

Ӯ асояшро
аз саросемагӣ
меафтонад ба замин
ва мекушояд дасти дуо:
роҳат сафед, бачам,
сангин бирав, рангин биё!
роҳат сафед,
оҳиста рав, пайваста рав!

Агар чун ту савобҷӯён
дар роҳҳои ҷаҳон
бисёр буданд,
пушти фалак
чун пушти ман
кӯз набуд
аз борҳо, сарборҳо...
агар чун ту ёварон
беҳтар аз бархе сарварон
бештар буданд,
ҳеҷ кас дар нимараҳ намемонд,
ё раҳгум намезад.

Ман мегузарам аз роҳ,
Маро на мошин мебарад
аз манзиле ба манзил,
балки мебарад маро
дуоҳои пирон,
пирони соҳибназар, соҳибдил.