 |
Мутобиати насоро вазирроДил бад-ӯ доданд тарсоён тамом,
Худ чӣ бошад қуввати тақлиди ом!
Дар даруни сина меҳраш коштанд,
Ноиби Исо-ш мепиндоштанд.
ӯ ба сир даҷҷоли якчашми лаъин,
Эй Худо, фарёдрас, ниъмулмуъин!
Садҳазорон дому дона-ст, эй Худо,
Мо чу мурғони ҳариси бенаво.
Дам ба дам мо бастаи доми навем,
Ҳар яке, гар бозу симурғе шавем.
Мераҳонӣ ҳар даме морову боз,
Сӯйи доме меравем, эй бениёз.
Мо дар ин анбор гандум мекунем,
Гандуми ҷамъомада гум мекунем.
Менаяндешем охир мо ба ҳуш,
К-ин халал дар гандум аст аз макри муш.
Муш то анбори мо ҳуфра задаст
В-аз фанаш анбори мо вайрон шудаст.
Аввал, эй ҷон, дафъи шарри муш кун
В-онгаҳон дар ҷамъи гандум ҷӯш кун.
Бишнав аз ахбори он садруссудур:
«Ло салота тамма илло билҳузур».
Гар на муше дузд дар анбори мост,
Гандуми аъмоли чилсола куҷост?
Реза-реза сидқи ҳаррӯза чаро
Ҷамъ менояд дар ин анбори мо?
Бас ситорай оташ аз оҳан ҷаҳид
В-он дили сӯзида пазруфту кашид.
Лек дар зулмат яке дузде ниҳон,
Мениҳад ангушт бар исторагон.
Мекушад исторагонро як ба як,
То ки нафрӯзад чароғе аз фалак.
Гар ҳазорон дом бошад дар қадам,
Чун ту бо мойӣ, набошад ҳеҷ ғам.
Чун иноётат бувад бо мо муқим,
Кай бувад биме аз он дузди лаъим?
Ҳар шабе аз доми тан арвоҳро
Мераҳонӣ, меканӣ алвоҳро.
Мераҳанд арвоҳ ҳар шаб з-ин қафас,
Фориғон, на ҳокиму маҳкуми кас.
Шаб зи зиндон бехабар зиндониён,
Шаб зи давлат бехабар султониён.
На ғаму андешаи суду зиён,
На хаёли ин фалону он фалон.
Ҳоли ориф ин бувад бехоб ҳам,
Гуфт Эзид: «ҳум руқудун» з-ин марам.
Хуфта аз аҳволи дунё рӯзу шаб
Чун қалам дар панҷаи тақлиби раб.
Он кӣ ӯ панҷа набинад дар рақам,
Феъл пиндорад ба ҷунбиш аз қалам.
Шаммае з-ин ҳол ориф вонамуд,
Ақлро ҳам хоби ҳиссӣ даррабуд.
Рафта дар саҳрои бечун ҷонашон,
Рӯҳашон осудаву абдонашон.
В-аз сафире боз дом андаркашӣ,
Ҷумларо дар доду дар довар кашӣ.
Чунки нури субҳдам сар барзанад,
Каркаси заррини гардун пар занад.
Фолиқуласбоҳ, исрофилвор
Ҷумларо дар сурат орад з-он диёр.
Рӯҳҳои мунбаситро тан кунад,
Ҳар танеро боз обистан кунад.
Аспи ҷонро мекунад орӣ зи зин,
Сирри «аннавму аху-л-мавт» аст ин.
Лек баҳри он ки рӯз оянд боз,
Барниҳад бар пояшон банди дароз.
То ки рӯзаш вокашад з-он марғзор
В-аз чарогоҳ орадаш дар зери бор.
Кош чун асҳоби Каҳф ин рӯҳро
Ҳифз кардӣ ё чу киштӣ Нӯҳро.
То аз ин тӯфони бедориву ҳуш,
Вораҳидӣ ин замиру чашму гӯш.
Эй басе асҳоби Каҳф андар ҷаҳон
Паҳлуи ту, пеши ту ҳаст ин замон.
Ёр бо ӯ, ғор бо ӯ дар суруд,
Мӯҳр бар чашм асту бар гӯшат, чӣ суд!
Саҳифаи 17/173
|
Дафтари якум
