 |
Кабудӣ задани қазвинӣ бар шонагоҳ сурати шер ва пушаймон шудани ӯ ба сабаби захми сӯзанИн ҳикоят бишнав аз соҳиббаён
Дар тариқу одати қазвиниён,
Бар тану дасту катифҳо бегазанд
Аз сари сӯзан кабудиҳо зананд.
Сӯйи даллоке бишуд қазвиние,
Ки кабудам зан, бикун шириние.
Гуфт: «Чӣ сурат занам, эй паҳлавон?»
Гуфт: «Барзан сурати шери жаён,
Толеам шер аст, нақши шер зан,
Ҷаҳд кун, ранги кабудӣ сер зан».
Гуфт: «Бар чи мавзеат сурат занам?»
Гуфт: «Бар шонагаҳам зан он рақам».
Чунки ӯ сӯзан фурӯ бурдан гирифт,
Дарди он дар шонагаҳ маскан гирифт.
Паҳлавон дар нола омад, к-эй санӣ!
Мар маро куштӣ; чӣ сурат мезанӣ?»
Гуфт: «Охир шер фармудӣ маро».
Гуфт: «Аз чӣ узв кардӣ ибтидо?»
Гуфт: «Аз думгоҳ оғозидаам».
Гуфт: «Дум бигзор, эй ду дидаам!
Аз думу думгоҳи шерам дам гирифт,
Думгаҳи ӯ дамгаҳам мӯҳкам гирифт.
Шер бедум бош, гӯ, эй шерсоз!
Ки дилам сустӣ гирифт аз захми гоз».
Ҷониби дигар гирифт он шахс захм,
Бемуҳобо, бемувосоеву раҳм.
Бонг кард ӯ, к-ин чӣ андом аст аз ӯ?
Гуфт: «Ин гӯш аст, эй марди накӯ».
Гуфт: «То гӯшаш набошад, эй ҳаким,
Гӯшро бигзору кӯтаҳ кун гилем».
Ҷониби дигар халиш оғоз кард,
Боз қазвинӣ фиғонро соз кард.
К-ин севум ҷониб чӣ андом аст низ?
Гуфт: «Ин аст ишками шери азиз».
Гуфт: «То ишкам набошад шерро,
Гашт афзун дард, кам зан захмҳо».
Хира шуд даллоку бас ҳайрон бимонд,
То ба дер ангушт дар дандон бимонд.
Бар замин зад сӯзан аз хашм устод,
Гуфт: «Дар олам касеро ин фитод?
Шери бедумму сару ишкам кӣ дид?
Инчунин шере Худо худ н-офарид».
Эй бародар, сабр кун бар дарди неш,
То раҳӣ аз неши нафси габри хеш.
К-он гурӯҳе, ки раҳиданд аз вуҷуд,
Чарху меҳру моҳашон орад суҷуд.
Ҳар кӣ мурд андар тани ӯ нафси габр,
Мар варо фармон барад хуршеду абр.
Чун дилаш омӯхт шамъ афрӯхтан,
Офтоб ӯро наёрад сӯхтан.
Гуфт Ҳақ дар офтоби мунтаҷим,
Зикри «Таззовар казо ан каҳфиҳим».
Хор, ҷумла лутф чун гул мешавад,
Пеши ҷузве, к-ӯ суйи кул меравад.
Чист таъзими Худо афроштан?
Хештанро хору хокӣ доштан.
Чист тавҳиди Худо омӯхтан?
Хештанро пеши воҳид сӯхтан.
Гар ҳамехоҳӣ, ки бифрӯзӣ чу рӯз,
Ҳастии ҳамчун шаби худро бисӯз.
Ҳастият дар ҳасти он ҳастӣ навоз,
Ҳамчу мис дар кимиё андаргудоз.
Дар ману мо сахт кардастӣ ду даст,
Ҳаст ин ҷумла харобӣ аз ду ҳаст.
Саҳифаи 142/173
|
دفتریکوم
