 |
Рафтани гург ва рӯбоҳ дар хидмати шер ба шикорШеру гургу рӯбаҳе баҳри шикор
Рафта буданд аз талаб дар кӯҳсор.
То ба пушти ҳамдигар бар сайдҳо,
Сахт барбанданд бори қайдҳо.
Ҳар се бо ҳам андар он саҳрои жарф
Сайдҳо гиранд бисёру шигарф.
Гарчи з-эшон шери нарро нанг буд,
Лек кард икрому ҳамроҳӣ намуд.
Инчунин шаҳро зи лашкар заҳмат аст,
Лек ҳамраҳ шуд ҷамоат, раҳмат аст.
Инчунин маҳро зи ахтар нангҳост,
ӯ миёни ахтарон баҳри сахост.
Амри «шовирҳум» паямбарро расид,
Гарчи ройе нест рояшро надид.
Дар тарозу ҷав рафиқи зар шудаст,
На аз он ки ҷав чу зар гавҳар шудаст.
Рӯҳ қолабро кунун ҳамраҳ шудаст,
Муддате саг ҳориси даргаҳ шудаст.
Чунки рафтанд ин ҷамоат сӯйи кӯҳ,
Дар рикоби шер бо фарру шукӯҳ.
Гови кӯҳиву бузу харгӯши зафт
Ёфтанду кори эшон пеш рафт.
Ҳар кӣ бошад дар пайи шери ҳироб,
Кам наёяд рӯзу шаб ӯро кабоб.
Чун зи кӯҳ дар беша овардандашон,
Куштаву маҷрӯҳу андар хун кашон.
Гургу рӯбаҳро тамаъ буд андар он,
Ки равад қисмат ба адли хусравон.
Акси тамъи ҳардушон бар шер зад,
Шер донист он тамаъҳоро санад.
Ҳар кӣ бошад шери асрору амир,
ӯ бидонад, ҳар чӣ андешад замир.
Ҳин, нигаҳ дор, эй дили андешахӯ,
Дил зи андешай баде дар пеши ӯ.
Донаду харро ҳамеронад хамӯш,
Дар рухат хандад барои рӯйпӯш.
Шер чун донист он васвосашон,
Во нагуфту дошт он дам посашон.
Лек бо худ гуфт: «Бинмоям сазо,
Мар шуморо, эй хасисони гадо!
Мар шуморо бас наёмад рои ман?
Заннатон ин аст дар иътои ман?
Эй уқулу роятон аз рои ман,
Аз атоҳои ҷаҳон орои ман.
Нақш бо наққош чӣ-с-голад дигар?
Чун сиголиш ӯ-ш бахшиду хабар.
Инчунин занни хасисона ба ман,
Мар шуморо буд? Нангони заман!
Зонини биллоҳи занна-с-суъро
Гар набуррам сар, бувад айни хато.
Вораҳонам чархро аз нангатон,
То бимонад дар ҷаҳон ин достон».
Шер бо ин фикр мезад ханда фош,
Бар табассумҳои шер эмин мабош.
Моли дунё шуд табассумҳои Ҳақ,
Кард моро масту мағруру халақ.
Фақру ранҷурӣ беҳ астат, эй санад,
К-он табассум доми худро барканад.
Саҳифаи 143/173
|
Дафтари якум
