 |
|
|
 |
Таҳдид кардани Нӯҳ алайҳиссалом мар қавмро, ки бо ман мапечед, ки бо Худой мепечед дар миёни ин ба ҳақиқат, эй махзулон!Гуфт Нӯҳ: «Эй саркашон, ман ман наям,
Ман зи ҷон мурдам, ба ҷонон мезиям.
Чун бимурдам аз ҳавоси булбашар,
Ҳақ маро шуд самъу идроку басар.
Чунки ман ман нестам, ин дам зи ҳуст,
Пеши ин дам ҳар кӣ дам зад, кофир ӯст».
Ҳаст андар нақши ин рӯбоҳ шер,
Сӯйи ин рӯбаҳ нашояд шуд далер.
Гар зи рӯйи сураташ менагравӣ,
Ғурраи шерон аз ӯ менашнавӣ?
Гар набудӣ Нӯҳро аз Ҳақ яде,
Пас ҷаҳонеро чаро барҳам задӣ?
Садҳазорон шер буд ӯ дар тане,
ӯ чу оташ буду олам хирмане.
Чунки хирман поси ушри ӯ надошт,
ӯ чунон шӯъла бар он хирман гумошт.
Ҳар кӣ ӯ дар пеши ин шери ниҳон
Беадаб чун гург бигшояд даҳон,
Ҳамчу гург он шер бардарронадаш,
«Фантақамно минҳуму» бархонадаш.
Захм ёбад ҳамчу гург аз дасти шер,
Пеши шер аблаҳ бувад, к-ӯ шуд далер.
Кошкӣ он захм бар тан омадӣ,
То будӣ, к-имону дил солим будӣ.
Қувватам бугсаст, чун ин ҷо расид,
Чун тавонам кард ин сирро падид?
Ҳамчу он рӯбаҳ каме ишкам кунед,
Пеши ӯ рӯбоҳбозӣ кам кунед.
Ҷумла мову ман ба пеши ӯ ниҳед,
Мулк мулки ӯст, мулк ӯро диҳед.
Чун фақир оед андар роҳ рост,
Шеру сайди шер, худ они шумост.
З-он ки ӯ пок асту субҳон васфи ӯст,
Бениёз аст ӯ зи нағзу мағзу пӯст.
Ҳар шикору ҳар каромоте, ки ҳаст,
Аз барои бандагони он шаҳ аст.
Нест шаҳро тамъ, баҳри халқ сохт
Ин ҳама давлат, хунук он к-ӯ шинохт.
Он кӣ давлат офариду ду саро,
Мулку давлатҳо чӣ кор ояд варо?
Пеши субҳон пас нигаҳ доред дил,
То нагардед аз гумони бад хиҷил.
К-ӯ бибинад сирру фикру ҷустуҷӯ,
Ҳамчу андар шири холис тори мӯ.
Он кӣ ӯ бенақши сода сина шуд,
Нақшҳои ғайбро ойина шуд.
Сирри моро бегумон муқин шавад,
З-он ки мӯъмин ойинай мӯъмин бувад.
Чун занад ӯ нақди моро бар миҳакк,
Пас яқинро боздорад ӯ зи шакк.
Чун шавад ҷонаш миҳакки нақдҳо,
Пас бибинад қалброву қалбро.
147/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
