 |
|
|
 |
Дуо кардани Балъами Боур, ки Мӯсо ва қавмашро аз ин шаҳр, ки ҳисор додаанд, бемурод бозгардон ва мустаҷоб шудани дуъои ӯБалъами Боурро халқи ҷаҳон
Суғба шуд монанди Исои замон.
Саҷда н-оварданд касро дуни ӯ,
Сиҳҳати ранҷур буд афсуни ӯ.
Панҷа зад бо Мӯсӣ аз кибру камол,
Ончунон шуд, ки шунидастӣ ту ҳол.
Сад ҳазор Иблису Балъам дар ҷаҳон
Ҳамчунин будаст пайдову ниҳон.
Ин дуро машҳур гардонид Илоҳ,
То ки бошад ин ду бар боқӣ гувоҳ.
Ин ду дузд овехт аз дори баланд
В-арна андар қаҳр бас дуздон буданд.
Ин дуро парчам ба сӯйи шаҳр бурд,
Куштагони қаҳрро натвон шумурд.
Нозанинӣ ту, вале дар ҳадди хеш,
Аллаҳ – Аллаҳ по манеҳ аз ҳадд беш.
Гар занӣ бар нозанинтар аз худат,
Дар таги ҳафтум замин зер орадат.
Қиссаи Оду Самуд аз баҳри чист?
То бидонӣ, к-анбиёро нозукист.
Ин нишони хасфу қазфу соиқа,
Шуд баёни аззи нафси нотиқа.
Ҷумла ҳайвонро пайи инсон бикуш,
Ҷумла инсонро бикуш аз баҳри ҳуш.
Ҳуш чӣ бошад? Ақли кулли ҳушманд,
Ҳуш ҷузве ҳуш бувад, аммо нажанд.
Ҷумла ҳайвоноти ваҳшӣ з-одамӣ
Бошад аз ҳайвони инсӣ дар камӣ.
Хуни онҳо халқро бошад сабил,
З-он ки ваҳшиянд аз ақли ҷалил.
Иззати ваҳшӣ бад-он афтод паст,
Ки мар инсонро мухолиф омадаст.
Пас, чӣ иззат бошадат, эй нодира!
Чун шудӣ ту «ҳумурун мустанфира?»
Хар нашояд кушт аз баҳри салоҳ,
Чун шавад ваҳшӣ, шавад хунаш мубоҳ.
Гарчи харро дониши зоҷир набуд,
Ҳеч маъзураш намедорад вадуд.
Пас чу ваҳшӣ шуд аз он дам одамӣ,
Кай бувад маъзур, эй ёри самӣ.
Лоҷарам куффорро шуд хун мубоҳ
Ҳамчу ваҳшӣ пеши нушшобу римоҳ.
Ҷуфту фарзандонашон ҷумла сабил,
З-он ки беақланду мардуду залил.
Боз ақле, к-ӯ рамад аз ақли ақл,
Кард аз ақле ба ҳайвонот нақл.
152/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
