 |
Ба иёдат рафтани кар бар ҳамсояи ранҷури хешОн кареро гуфт афзунмояе,
Ки туро ранҷур шуд ҳамсояе.
Гуфт бо худ кар, ки бо гӯши гарон
Ман чӣ дарёбам зи гуфти он ҷавон?
Хоса ранҷуру заифовоз шуд,
Лек бояд рафт он ҷо. Нест буд.
Чун бибинам, к-он лабаш ҷунбон шавад,
Ман қиёсе гирам онро ҳам зи х(в)ад.
Чун бигӯям: «Чунӣ, эй меҳнаткашам?»
ӯ бихоҳад гуфт: «Некам ё х(в)ашам».
Ман бигӯям: «Шукр, чӣ хӯрдӣ або?»
ӯ бигӯяд: «Шарбате ё мошбо».
Ман бигӯям: «Сиҳҳа нӯшат кист он,
Аз табибон пеши ту?» Гӯяд фалон».
Ман бигӯям: «Бас муборакпост ӯ,
Чунки ӯ омад, шавад корат накӯ».
Пойи ӯро озмудастем мо,
Ҳар куҷо шуд, мешавад ҳоҷат раво».
Ин ҷавоботи қиёсӣ рост кард,
Пеши он ранҷур шуд он некмард.
Гуфт: «Чунӣ?» Гуфт: «Мурдам». Гуфт: «Шукр»,
Шуд аз ин, ранҷур пурозору нукр.
К-ин чи шукр аст? ӯ магар бо мо бад аст?
Кар қиёсе карду он каж омадаст.
Баъд аз он гуфташ: «Чӣ хӯрдӣ?» Гуфт: «Заҳр»,
Гуфт: «Нӯшат бод». Афзун гашт қаҳр.
Баъд аз он гуфт: «Аз табибон кист ӯ,
Ки ҳамеояд ба чора пеши ту?»
Гуфт: «Азроил меояд. Бирав»,
Гуфт: «Пояш бас муборак. Шод шав».
Кар бурун омад, бигуфт ӯ шодмон:
«Шукр, к-иш кардам муроот ин замон».
Гуфт ранҷур: «Ин адувви ҷони мост,
Мо надонистем, к-ӯ кони ҷафост».
Хотири ранҷур ҷӯён шуд сақат,
То ки пайғомаш кунад аз ҳар намат.
Чун касе, ки хӯрда бошад оши бад,
Мебишӯронад дилаш, то қай кунад.
Казми ғайз ин аст онро қай макун,
То биёбӣ дар ҷазо ширин сухун.
Чун набудаш сабр, мепечид ӯ,
К-ин саги занрӯсапии ҳез ку?
То бирезем бар вай, он чӣ гуфта буд,
К-он замон шери замирам хуфта буд.
Чун иёдат баҳри дилоромӣ аст,
Ин иёдат нест, душманкомӣ аст.
То бибинад душмани худро низор,
То бигирад хотири зишташ қарор».
Бас касон, к-эшон зи тоат гумраҳанд,
Дил ба ризвону савоби он диҳанд.
Худ ҳақиқат маъсият бошад хафӣ,
Бас кадир, к-онро ту пиндорӣ сафӣ.
Ҳамчу он кар, к-ӯ ҳаме пиндоштаст,
К-ӯ накӯӣ карду он баракс ҷаст.
ӯ нишаста хуш, ки хидмат кардаам,
Ҳаққи ҳамсоя ба ҷо овардаам.
Баҳри худ ӯ оташе афрӯхтаст
Дар дили ранҷуру худро сӯхтаст.
«Фаттақу-н-нора ллати ав қадтуму,
Иннакум фи-л-маъсия из дадтуму».
Гуфт пайғамбар ба як соҳибриё:
«Салли иннак лам тусалли ё фато».
Аз барои чораи ин хавфҳо,
Омад андар ҳар намози «иҳдино».
К-ин намозамро маёмез, эй Худо,
Бо намози золину аҳли риё.
Аз қиёсе, ки бикард он кар гузин,
Сӯҳбати даҳсола ботил шуд бад-ин.
Хоса, эй хоҷа, қиёси ҳисси дун
Андар он ваҳйе, ки ҳаст аз ҳад фузун.
Гӯши ҳисси ту ба ҳарф ар дарх(в)ар аст,
Дон, ки гӯши ғайбгири ту кар аст.
Саҳифаи 155/173
|
دفتریکوم
