 |
|
|
 |
Аввал касе, ки дар муқобилаи насс қиёс овард, Иблис будАввал он кас, к-ин қиёсакҳо намуд
Пеши анвори Худо, Иблис буд.
Гуфт: «Нор аз хок бешак беҳтар аст,
Ман зи нору ӯ зи хоки акдар аст.
Пас қиёси фаръ бар аслаш кунем,
ӯ зи зулмат, мо зи нури равшанем».
Гуфт Ҳақ: «На, балки «ло ансоб» шуд,
Зӯҳду тақво фазлро меҳроб шуд.
Ин на мероси ҷаҳони фонӣ аст,
Ки ба ансобаш биёбӣ, ҷонӣ аст.
Балки ин меросҳои анбиёст,
Вориси ин ҷонҳои атқиёст.
Пури он Бӯҷаҳл шуд мӯъмин аён,
Пури он Нӯҳи набӣ аз гумраҳон.
Зодаи хоке мунаввар шуд чу моҳ,
Зодаи оташ туӣ, рав рӯсиёҳ.»
Ин қиёсоту таҳаррӣ рӯзи абр
Ё ба шаб мар қибларо кардаст ҳабр.
Лек бо хуршеду каъба пеши рӯ
Ин қиёсу ин таҳарриро маҷӯ.
Каъба нодида макун рӯ з-ӯ матоб
Аз қиёс «Аллоҳу аълам би-с-савоб».
Чун сафире бишнавӣ аз мурғи Ҳақ,
Зоҳирашро ёд гирӣ чун сабақ.
В-он гаҳе аз худ қиёсоте кунӣ,
Мар хаёли маҳзро зотӣ кунӣ.
Истилоҳотест мар абдолро,
Ки набошад з-он хабар ақволро.
Мантиқуттайре ба савт омӯхтӣ,
Сад қиёсу сад ҳавас афрӯхтӣ.
Ҳамчу он ранҷур дилҳо аз ту хаст,
Кар ба пиндори исобат гашта маст.
Котиби он ваҳй з-он овози мурғ
Бурда занне, к-ӯ бувад ҳамбози мурғ.
Мурғ парре зад, мар ӯро кӯр кард,
Нак фурӯ бурдаш ба қаъри маргу дард.
Ҳин, ба аксе ё ба занне ҳам шумо
Дармаяфтед аз мақомоти само.
Гарчи Ҳорутеду Моруту фузун,
Аз ҳама бар боми наҳнуссофавун.
Бар бадиҳои бадон раҳмат кунед,
Бар маниву хешбин лаънат кунед.
Ҳин, мабодо ғайрат ояд аз камин,
Сарнигун афтед дар қаъри замин.
Ҳар ду гуфтанд: «Эй Худо, фармон турост,
Бе амони ту амоне худ куҷост?»
Ин ҳамегуфтанду дилшон метапид:
«Бад куҷо ояд зи мо? Неъма-л-абид».
Хор-хори ду фаришта ҳам наҳишт,
То ки тухми хешбиниро накишт.
Пас ҳамегуфтанд, к-эй аркониён,
Бехабар аз покии рӯҳониён.
Мо бар ин гардун тутуқҳо метанем,
Бар замин оем, шодурвон занем.
Адл тӯзему ибодат оварем,
Боз ҳар шаб сӯйи гардун барпарем.
То шавем аъҷубаи даври замон,
То ниҳем андар замин амну амон.
Он қиёси ҳоли гардун бар замин,
Рост н-ояд, фарқ дорад дар камин.
156/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
