|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتریکوم |
|
 |
Дар баёни он ки ҳоли худ ва мастии худ пинҳон бояд дошт аз ҷоҳилонБишнав алфози ҳакими пардаӣ:
Сар ҳамон ҷо неҳ, ки бода х(в)ардаӣ.
Чунки аз майхона масте зол шуд,
Тасхуру бозичаи атфол шуд.
Мефитад ӯ сӯ ба сӯ бар ҳар раҳе
Дар гилу механдадаш ҳар аблаҳе.
ӯ чунину кӯдакон андар паяш,
Бехабар аз мастиву завқи маяш.
Халқ атфоланд ҷуз масти Худо,
Нест болиғ ҷуз раҳида аз ҳаво.
Гуфт: «Дунё лавҳу лаъб асту шумо
Кӯдакету» рост фармояд Худо.
Аз лаъиб берун нарафтӣ кӯдаке,
Бе закоти рӯҳ кай бошӣ закӣ?
Чун ҷимоъи тифл дон ин шаҳвате,
Ки ҳамеронанд ин ҷо, эй фатӣ.
Он ҷимоъи тифл чӣ бвад? Бозие
Бо ҷимоъи Рустамеву ғозие.
Ҷанги халқон ҳамчу ҷанги кӯдакон,
Ҷумла бемаъниву бемағзу муҳон.
Ҷумла бо шамшери чӯбин ҷангашон,
Ҷумла дар «лоянфаъӣ» оҳангашон.
Ҷумлашон гашта савора бар найе,
К-ин Буроқи мост ё Дулдулпайе.
Ҳомиланду худ зи ҷаҳл афрошта,
Рокибу маҳмули раҳ пиндошта.
Бош то рӯзе, ки маҳмулони Ҳақ
Асптозон бигзаранд аз нӯҳ табақ.
«Таъруҷу-р-рӯҳу илайҳи ва-л-малак,
Мин уруҷи-р-рӯҳи яҳтарру-л-фалак».
Ҳамчу тифлон ҷумлатон домансавор,
Гӯшаи доман гирифта асбвор.
Аз Ҳақ «инна занна ло юғнӣ» расид,
Маркаби зан(н) бар фалакҳо кай давид?
«Ағлабу-з-заннайни фӣ тарҷиҳи зо
Ло тумори-ш-шамса фӣ тавзиҳиҳо».
Он гаҳе бинед маркабҳои хеш,
Маркабе созидает аз пойи хеш.
Ваҳму фикру ҳиссу идроки шумо
Ҳамчу най дон маркаби кӯдак, ҳало!
Илмҳои аҳли дил ҳаммолашон,
Илмҳои аҳли тан аҳмолашон.
Илм чун бар дил занад, ёре шавад,
Илм чун бар тан занад, боре шавад.
Гуфт Эзид: «Яҳмилу асфораҳу»
Бор бошад илм, к-он набвад зи ҳу.
Илм, к-он набвад зи ҳу бевосита,
Он напояд ҳамчу ранги мошита.
Лек чун ин борро некӯ кашӣ,
Бор баргиранду бахшандат х(в)ашӣ.
Ҳин, макаш баҳри ҳаво он бори илм,
То бибинӣ дар дарун анбори илм.
То ки бар раҳвори илм ойӣ савор,
Баъд аз он афтад туро аз дӯш бор.
Аз ҳавоҳо кай раҳӣ бе ҷоми ҳу?
Эй зи ҳу қонеъ шуда бо номи ҳу.
Аз сифат в-аз ном чӣ зояд? Хаёл
В-он хаёлаш ҳаст даллоли висол.
Дидаӣ даллоли бемадлул ҳеч?
То набошад ҷода, набвад ғул ҳеч.
Ҳеч номе бе ҳақиқат дидаӣ?
Ё зи «гоф»-у «лом»-и гул гул чидаӣ?
Исм хондӣ, рав, мусамморо биҷӯ,
Маҳ ба боло дон, на андар оби ҷӯ.
Гар зи ному ҳарф хоҳӣ бигзарӣ,
Пок кун худро зи худ, ҳин яксарӣ.
Ҳамчу оҳан з-оҳане беранг шав,
Дар риёзат ойинай безанг шав.
Хешро софӣ кун аз авсофи худ,
То бибинӣ зоти поки софи худ.
Бинӣ андар дил улуми анбиё,
Бе Китобу бе Муъиду Авсито.
Гуфт пайғамбар, ки ҳаст аз умматам,
К-ӯ бувад ҳам гавҳару ҳам ҳимматам.
Мар маро з-он нур бинад ҷонашон,
Ки ман эшонро ҳамебинам бад-он.
Бе саҳеҳайну аҳодису рувот,
Балки андар машраби оби ҳаёт.
Сирри «амсайно лакурдийан» бидон,
Рози «асбаҳно аробийан» бихон.
В-ар мисоле хоҳӣ аз илми ниҳон,
Қисса гӯ аз румиёну чиниён.
Саҳифаи 157/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم