 |
Қиссаи миро кардани румиёну чиниён дар илми наққошӣ ва суратгарӣЧиниён гуфтанд: «Мо наққоштар»,
Румиён гуфтанд: «Моро карру фар».
Гуфт султон: «Имтиҳон хоҳам дар ин,
К-аз шумоҳо кист дар даъво гузин?»
Аҳли Чину Рум чун ҳозир шуданд,
Румиён дар илм воқифтар буданд.
Чиниён гуфтанд: «Як хона ба мо
Хос биспореду як они шумо».
Буд ду хона муқобил, дар ба дар,
З-он яке чинӣ ситад, румӣ дигар.
Чиниён сад ранг аз шаҳ хостанд,
Пас хазина боз кард он арҷманд.
Ҳар сабоҳе аз хазина рангҳо
Чиниёнро ротиба буд аз ато.
Румиён гуфтанд: «На нақшу на ранг,
Дархур ояд корро, ҷуз дафъи занг».
Дар фурӯ бастанду сайқал мезаданд,
Ҳамчу гардун содаву софӣ шуданд.
Аз дусад ранге ба берангӣ раҳест,
Ранг чун абр асту берангӣ маҳест.
Ҳар чӣ андар абр зав биниву тоб,
Он зи ахтар дону моҳу офтоб.
Чиниён чун аз амал фориғ шуданд,
Аз пайи шодӣ дуҳулҳо мезаданд.
Шаҳ даромад, дид он ҷо нақшҳо,
Мерабуд он ақлрову фаҳмро.
Баъд аз он омад ба сӯйи румиён,
Пардаро боло кашиданд аз миён.
Акси он тасвиру он кирдорҳо,
Зад бар ин софишуда деворҳо.
Ҳар чӣ он ҷо дид, ин ҷо беҳ намуд,
Дидаро аз дидахона мерабуд.
Румиён он сӯфиёнанд, эй падар!
Бе зи такрору китобу бе ҳунар.
Лек сайқал кардаанд он синаҳо,
Пок аз озу ҳирсу бухлу кинаҳо.
Он сафои ойина, васфи дил аст,
Сурати бемунтаҳоро қобил аст.
Сурати бесурати беҳадди ғайб,
З-ойинай дил тофт бар Мӯсо зи ҷайб.
Гарчи он сурат нагунҷад дар фалак,
На ба аршу фаршу дарёву самак.
З-он ки маҳдуд асту маъдуд аст он,
Ойинай дилро набошад ҳад, бидон.
Ақл ин ҷо сокит омад ё музилл
З-он ки дил бо ӯст ё худ ӯст дил.
Акси ҳар нақше натобад то абад,
Ҷуз зи дил ҳам боадад, ҳам беадад.
То абад ҳар нақши нав, к-ояд бар ӯ,
Менамояд бе ҳиҷобе андар ӯ.
Аҳли сайқал растаанд аз бӯю ранг,
Ҳар даме бинанд хубӣ бедиранг.
Нақшу қишри илмро бигзоштанд,
Рояти айнуляқин афроштанд.
Рафт фикру рӯшноӣ ёфтанд,
Наҳру баҳри ошноӣ ёфтанд.
Марг, к-ин ҷумла аз ӯ дар ваҳшатанд,
Мекунанд ин қавм бар вай ришханд.
Кас наёбад бар дили эшон зафар,
Бар садаф ояд зарар, на бар гуҳар.
Гарчи наҳву фиқҳро бигзоштанд,
Лек маҳви фақрро бардоштанд.
То нуқуши ҳашт ҷаннат тофтаст,
Лавҳи дилшонро пазиро ёфтаст.
Бартаранд аз аршу курсиву хало,
Сокинони «мақъади сидқи» Худо.
Саҳифаи 158/173
|
دفتریکوم
