 |
|
|
 |
Пурсидани пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам мар Зайдро, ки имрӯз чунӣ ва чун бархостӣ? Ва ҷавоб гуфтани ӯ, ки «асбаҳту мӯъминан ё расулаллоҳ!»Гуфт пайғамбар сабоҳе Зайдро:
«Кайфа асбаҳт, эй рафиқи босафо?»
Гуфт: «Абдан мӯъминан». Боз ӯ-ш гуфт:
«Ку нишон аз боғи имон, гар шукуфт?»
Гуфт: «Ташна будаам ман рӯзҳо,
Шаб нахуфтастам зи ишқу сӯзҳо.
То зи рӯзу шаб гузар кардам чунон,
Ки зи испар бигзарад нӯки синон.
Ки аз он сӯ ҷумлаи миллат якест,
Садҳазорон солу як соат якест.
Ҳаст азалрову абадро иттиҳод,
Ақлро раҳ нест он сӯ з-ифтиқод».
Гуфт: «Аз ин раҳ ку раҳоварде? Биёр,
Дархури фаҳму уқули ин диёр».
Гуфт: «Халқон чун бибинанд осмон,
Ман бибинам аршро бо аршиён.
Ҳашт ҷаннат, ҳафт дӯзах пеши ман
Ҳаст пайдо ҳамчу бут пеши шаман.
Як ба як вомешиносам халқро
Ҳамчу гандум ман зи ҷав дар осийо.
Ки биҳиштӣ кисту бегона кӣ аст?
Пеши ман пайдо чу мору моҳӣ аст.
Ин замон пайдо шуда бар ин гурӯҳ,
«Явма табяззу ва тасвадду вуҷӯҳ».
Пеш аз ин ҳарчанд ҷон пурайб буд,
Дар раҳим буду зи халқон ғайб буд.
«Аш-шақиййу ман шақӣ фӣ батни-л-ум,
Мин симоти-л-ҷисми юъраф ҳолуҳум».
Тан чу модар тифли ҷонро ҳомила,
Марг дарди зодан асту зилзила.
Ҷумла ҷонҳои гузашта мунтазир,
То чӣ гуна зояд он ҷони батир.
Зангиён гӯянд: «Худ аз мост ӯ»,
Румиён гӯянд: «Бас зебост ӯ».
Чун бизояд дар ҷаҳони ҷону ҷуд,
Пас намонад ихтилофи байзу суд.
Гар бувад зангӣ, барандаш зангиён,
Румро румӣ барад ҳам аз миён.
То назод ӯ, мушкилоти олам аст,
Он кӣ нозода шиносад, ӯ кам аст.
ӯ магар «янзур бинуриллаҳ» бувад,
К-андаруни пӯст ӯро раҳ бувад.
Асли оби нутфа испед асту х(в)аш,
Лек акси ҷони румиву ҳабаш
Медиҳад ранг аҳсану-т-тақвимро,
То ба асфал мебарад ин нимро.
Ин сухан поён надорад, бозрон,
То намонем аз қатори корвон.
«Явма табяззу ва тасвадду вуҷӯҳ»,
Турку ҳинду шӯҳра гардад з-он гурӯҳ.
Дар раҳим пайдо набошад ҳинду турк,
Чунки зояд, бинадаш зору сутург.
Ҷумларо чун рӯзи растохез ман
Фош мебинам аён аз марду зан.
Ҳин, бигӯям ё фурӯ бандам нафас?»
Лаб газидаш Мустафо, яъне ки бас.
«Ё расулаллаҳ, бигӯям сирри ҳашр?
Дар ҷаҳон пайдо кунам имрӯз нашр.
Ҳил маро, то пардаҳоро бардарам,
То чу хуршеде битобад гавҳарам.
То кусуф ояд зи ман хуршедро,
То намоям нахлрову бедро.
Вонамоям рози растохезро,
Нақдрову нақди қалбомезро.
Дастҳо бубрида асҳоби шимол,
Вонамоям ранги куфру ранги ол.
Вогушоям ҳафт сӯрохи нифоқ
Дар зиёи моҳ бехасфу муҳоқ.
Вонамоям ман палоси ашқиё,
Бишнавонам таблу кӯси анбиё.
Дӯзаху ҷанноту барзах дар миён,
Пеши чашми кофирон орам аён.
Вонамоям ҳавзи Кавсарро ба ҷӯш,
К-об бар рӯшон занад, бонгаш ба гӯш.
В-он касон, ки ташна бар гирдаш давон
Гаштаанд, ин дам намоям ман аён.
Мебисояд дӯшашон бар дӯши ман,
Наъраҳошон мерасад дар гӯши ман.
Аҳли ҷаннат пеши чашмам з-ихтиёр
Даркашида якдигарро дар канор.
Дасти ҳамдигар зиёрат мекунанд,
Аз лабон ҳам бӯса ғорат мекунанд.
Кар шуд ин гӯшам зи бонги оҳ-оҳ,
Аз хасону наъраи «во ҳасрато».
Ин ишоратҳост гӯям аз нуғул,
Лек метарсам зи озори расул».
Ҳамчунин мегуфт сармасту хароб,
Дод пайғамбар гиребонаш ба тоб.
Гуфт: «Ҳин, даркаш, ки асбат гарм шуд,
Акси Ҳақ «ло ястаҳи» зад, шарм шуд.
Ойинай ту ҷаст берун аз ғилоф,
Ойина-в мизон куҷо гӯяд хилоф?
Ойина-в мизон куҷо бандад нафас
Баҳри озору ҳаёи ҳеч кас?
Ойина-в мизон миҳакҳои санӣ,
Гар дусад солаш ту хидматҳо кунӣ
К-аз барои ман бипӯшон ростӣ,
Бар фузун бинмову манмо костӣ.
ӯ-т гӯяд ришу сиблат бармаханд!
Ойина-в мизону он гаҳ реву панд?
Чун Худо моро барои он фарохт,
Ки ба мо битвон ҳақиқатро шинохт.
Ин набошад, мо чӣ арзем, эй ҷавон,
Кай шавем ойини рӯйи некувон?
Лек даркаш дар намад ойинаро,
К-аз таҷаллӣ, кард Сино синаро».
Гуфт: «Охир ҳеч гунҷад дар бағал,
Офтоби Ҳаққу хуршеди азал?
Ҳам дағалро, ҳам бағалро бардарад,
На ҷунун монад ба пешаш, на хирад».
Гуфт: «Як исбаъ чу бар чашме ниҳӣ,
Бинад аз хуршед оламро тиҳӣ».
Як сари ангушт пардай моҳ шуд
В-ин нишони сотирий Аллоҳ шуд.
То бипӯшонад ҷаҳонро нуқтае,
Меҳр гардад мункасиф аз сиқтае.
Лаб бибанду ғаври дарёе нигар,
Баҳрро Ҳақ кард маҳкуми башар.
Ҳамчу чашмай Силсабилу Занҷабил,
Ҳаст дар ҳукми биҳиштии ҷалил.
Чор ҷӯйи ҷаннат андар ҳукми мост,
Ин на зӯри мо, зи фармони Худост.
Ҳар куҷо хоҳем, доремаш равон
Ҳамчу сеҳр андар муроди соҳирон.
Ҳамчу ин ду чашмаи чашми равон,
Ҳаст дар ҳукми дилу фармони ҷон.
Гар бихоҳад, рафт сӯйи заҳру мор,
В-ар бихоҳад, рафт сӯйи эътибор.
Гар бихоҳад, сӯйи маҳсусот рафт
В-ар бихоҳад, сӯйи малбусот рафт.
Гар бихоҳад, сӯйи куллийёт ронд
В-ар бихоҳад, ҳабси ҷузвийёт монд.
Ҳамчунин ҳар панҷ ҳис чун ноиза
Бар муроду амри дил шуд ҷоиза.
Ҳар тараф, ки дил ишорат кардашон,
Меравад ҳар панҷ ҳис доманкашон.
Дасту по дар амри дил андар мало,
Ҳамчу андар дасти Мӯсо он асо.
Дил бихоҳад, по дарояд з-ӯ ба рақс,
Ё гурезад сӯйи афзунӣ зи нақс.
Дил бихоҳад, даст ояд дар ҳисоб,
Бо собеъ, то нависад ӯ китоб.
Даст дар дасти ниҳонӣ мондааст,
ӯ дарун, танро бурун биншондааст.
Гар бихоҳад, бар адӯ море шавад
В-ар бихоҳад, бар валӣ ёре шавад.
В-ар бихоҳад, кафчае дар хурданӣ
В-ар бихоҳад, ҳамчу гурзи даҳманӣ.
Дил чӣ мегӯяд бад-эшон? Эй аҷаб!
Турфа васлат, турфа пинҳонӣ сабаб.
Дил магар мӯҳри Сулаймон ёфтаст?
Ки маҳори панҷ ҳис бартофтаст.
Панҷ ҳиссе аз бурун майсури ӯ,
Панҷ ҳиссе аз дарун маъмури ӯ.
Даҳ ҳис асту ҳафт андому дигар,
Он чӣ андар гуфт н-ояд, мешумар.
Чун Сулаймонӣ, дило, дар меҳтарӣ
Бар париву дев зан ангуштарӣ.
Гар дар ин мулкат барӣ бошӣ зи рев,
Хотам аз дасти ту настонад се дев.
Баъд аз он олам бигирад исми ту,
Ду ҷаҳон маҳкуми ту, чун ҷисми ту.
В-ар зи дастат дев хотамро бибурд,
Подшоҳӣ фавт шуд, бахтат бимурд.
Баъд аз он «ё ҳасрато» шуд «ё ибод»,
Бар шумо маҳтум то «явма-т-танод».
Макри худро гар ту инкор оварӣ,
Аз тарозу в-ойина кай ҷон барӣ?
159/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
