 |
Худу андохтани хасм дар рӯйи амирулмӯъминин Алӣ каррамаллоҳу ваҷҳаҳу ва андохтани амирулмӯъминин Алӣ шамшер аз дастАз Алӣ омӯз ихлоси амал,
Шери Ҳақро дон мутаҳҳар аз дағал.
Дар ғазо бар паҳлавоне даст ёфт,
Зуд шамшере бароварду шитофт.
ӯ худу андохт дар рӯйи Алӣ,
Ифтихори ҳар набиву ҳар валӣ.
Он худу зад бар рухе, ки рӯйи моҳ
Саҷда орад пеши ӯ дар саҷдагоҳ.
Дар замон андохт шамшер он Алӣ,
Кард ӯ андар ғазоаш коҳилӣ.
Гашт ҳайрон он мубориз з-ин амал
В-аз намудан афву раҳмат бемаҳал.
Гуфт: «Бар ман теғ низ афроштӣ,
Аз чӣ афгандӣ? Маро бигзоштӣ?
Он чӣ дидӣ беҳтар аз пайкори ман?
То шудӣ ту суст дар ишколи ман.
Он чӣ дидӣ, ки чунин хашмат нишаст?
То чунон барқе намуду бозҷаст.
Он чӣ дидӣ? Ки маро з-он акси дид
Дар дилу ҷон шӯълае омад падид.
Он чӣ дидӣ бартар аз кавну макон,
Ки беҳ аз ҷон буду бахшидим ҷон.
Дар шуҷоат шери раббонистӣ,
Дар мурувват худ кӣ донад, кистӣ.
Дар мурувват абри Мӯсоӣ ба теҳ,
К-омад аз вай хону нони бешабеҳ.
Абрҳо гандум диҳад, к-онро ба ҷаҳд
Пухтаву ширин кунад мардум чу шаҳд.
Абри Мӯсо парри раҳмат баргушод,
Пухтаву ширини безаҳмат бидод.
Аз барои пухтахорони карам
Раҳматаш афрохт дар олам алам.
То чиҳил сол он вазифа в-он ато
Кам нашуд як рӯз з-он аҳли риҷо.
То ҳам эшон аз хасисӣ хостанд,
Ганданову тарраву хас хостанд.
Уммати Аҳмад, ки ҳастед аз киром,
То қиёмат ҳаст боқӣ он таъом.
Чун «абиту инда раббӣ» фош шуд,
«Бутъиму юсқӣ» киноятзо-ш шуд.
Ҳеч бетаъвил инро дарпазир,
То дарояд дар гулӯ чун шаҳду шир.
З-он ки таъвил аст вододи ато,
Чунки бинад он ҳақиқатро хато.
Он хато дидан зи заъфи ақли ӯст,
Ақли кул мағз асту ақли ҷузв пӯст.
Хешро таъвил кун, н-ахборро,
Мағзро бад гӯй, на гулзорро.
Эй Алӣ, ки ҷумла ақлу дидаӣ,
Шаммае вогӯ аз он чӣ дидаӣ.
Теғи ҳилмат ҷони моро чок кард,
Оби илмат хоки моро пок кард.
Бозгӯ, донам, ки ин асрори ҳуст,
З-он ки бешамшер куштан кори ӯст.
Сонеъи беолату беҷориҳа,
Воҳиби ин ҳадяҳои роҷиҳа.
Садҳазорон мечашонад ҳушро,
Ки хабар набвад ду чашму гӯшро.
Бозгӯ, эй бози арши хушшикор,
То чӣ дидӣ ин замон аз кирдгор?
Чашми ту идроки ғайб омӯхта,
Чашмҳои ҳозирон бардӯхта.
Он яке моҳе ҳамебинад аён
В-он яке торик мебинад ҷаҳон.
В-он яке се моҳ мебинад ба ҳам,
Ин се кас биншаста як мавзеъ, наъам.
Чашми ҳар се бозу гӯши ҳар се тез,
Дар ту овезону аз ман даргурез.
Сеҳри айн аст ин, аҷаб лутфи хафист,
Бар ту нақши гургу бар ман Юсуфест.
Олам ар ҳаҷдаҳ ҳазор асту фузун,
Ҳар назарро нест ин ҳаҷдаҳ забун.
Роз бигшо, эй Алии Муртазо,
Эй паси «суъу-л-қазо ҳусну-л-қазо».
Ё ту вогӯ, он чӣ ақлат ёфтаст,
Ё бигӯям, он чӣ бар ман тофтаст.
Аз ту бар ман тофт, чун дорӣ ниҳон?
Мефишонӣ нур чун маҳ безабон.
Лек агар дар гуфт ояд қурси моҳ,
Шабравонро зудтар орад ба роҳ.
Аз ғалат эмин шаванду аз дуҳул,
Бонги маҳ ғолиб шавад бар бонги ғул.
Моҳ бе гуфтан чу бошад раҳнамо,
Чун бигӯяд, шуд зиё андар зиё.
Чун ту бобӣ он мадинай илмро,
Чун шуъоӣ офтоби ҳилмро.
Боз бош, эй боб, бар ҷӯёйи боб,
То расад аз ту қушур андар лубоб.
Боз бош, эй боби раҳмат то абад,
Боргоҳи «мо лаҳу куфван аҳад».
Ҳар ҳавову заррае худ манзарест,
То гушода кай гувад, к-он ҷо дарест.
То бинагшояд дареро дидбон,
Дар дарун ҳаргиз наҷунбад ин гумон.
Чун гушода шуд даре, ҳайрон шавад,
Мурғи уммеду тамаъ паррон шавад.
Ғофиле ногаҳ ба вайрон ганҷ ёфт,
Сӯйи ҳар вайрон аз он пас мешитофт.
То зи дарвеше наёбӣ ту гуҳар,
Кай гуҳар ҷӯйӣ зи дарвеше дигар?
Солҳо гар зан давад бо пойи хеш,
Нагзарад з-ишкофи биниҳои хеш.
То ба бинӣ н-оядат аз ғайб бӯ,
Ғайри бинӣ ҳеч мебинӣ? Бигӯ.
Саҳифаи 165/173
|
Дафтари якум
