 |
Гуфтани пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам ба гӯши рикобдори амирулмӯъминин Алӣ каррамаллоҳу ваҷҳаҳу, ки куштани Алӣ бар дасти ту хоҳад будан, хабарат кардамМан чунон мардам, ки бар хунии хеш
Нӯши лутфи ман нашуд дар қаҳр неш.
Гуфт пайғамбар ба гӯши чокарам,
К-ӯ бурад рӯзе зи гардан ин сарам.
Кард огаҳ он расул аз ваҳйи дӯст,
Ки ҳалокам оқибат бар дасти ӯст.
ӯ ҳамегӯяд: «Бикуш пешин маро,
То наёяд аз ман ин мункар хато».
Ман ҳамегӯям: «Чу марги ман зи туст,
Бо қазо ман чун тавонам ҳила ҷуст?»
ӯ ҳамеафтад ба пешам, к-эй карим!
Мар маро кун аз барои Ҳақ дуним.
То наояд бар ман ин анҷоми бад,
То насӯзад ҷони ман бар ҷони х(в)ад».
Ман ҳамегӯям: «Бирав, ҷаффа-л-қалам,
З-он қалам, бас сариагун гардад алам.
Ҳеч буғзе нест дар ҷонам зи ту,
З-он ки инро ман намедонам зи ту.
Олати ҳаққӣ ту, фоил дасти Ҳаққ,
Чун занам бар олати Ҳақ таъну даққ?»
Гуфт ӯ: «Пас он қисос аз баҳри чист?»
Гуфт: «Ҳам аз Ҳаққу он сирри хафист.
Гар кунад бар феъли худ ӯ эътироз,
З-эътирози худ бирӯёнад риёз.
Эътироз ӯро расад бар феъли х(в)д,
З-он ки дар қаҳр асту дар лутф ӯ аҳад.
Андар ин шаҳри ҳаводис мир ӯст,
Дар мамолик молики тадбир ӯст.
Олати худро агар ӯ бишканад,
Он шикастагаштаро некӯ кунад.
Рамзи «нансах оятан ав нунсиҳо,
Наъти хайран» дар ақиб медон, меҳо!
Ҳар шариатро, ки Ҳақ мансух кард,
ӯ гиё бурду иваз овард вард.
Шаб кунад мансух шуғли рӯзро,
Бин ҷамодии хирадафрӯзро.
Боз шаб мансух шуд аз нури рӯз,
То ҷамодӣ сӯхт з-он оташфурӯз.
Гарчи зулмат омад он навму субот,
На даруни зулмат аст оби ҳаёт?
На дар он зулмат хирадҳо тоза шуд?
Сактае сармояи овоза шуд?
Ки зи зидҳо зиддҳо омад падид,
Дар сувайдо рӯшноӣ офарид.
Ҷанги пайғамбар мадори сулҳ шуд,
Сулҳи ин охирзамон з-он ҷанг буд.
Садҳазорон сар бурид он дилситон,
То амон ёбад сари аҳли ҷаҳон.
Боғбон з-он мебурад шохи музирр,
То биёбад нахл қоматҳову бирр.
Мебурад аз боғ, доно он ҳашиш,
То намояд боғу мева, хуррамиш.
Меканад дандони бадро он табиб,
То раҳад аз дарду беморӣ ҳабиб.
Пас зиёдатҳо даруни нақсҳост,
Мар шаҳидонро ҳаёт андар фаност.
Чун бурида гашт халқи ризқхор,
«Юрзақуна фарриҳина» шуд гувор.
Ҳалқи ҳайвон чун бурида шуд ба адл,
Ҳалқи инсон русту афзунид фазл.
Ҳалқи инсон чун бибуррад, ҳин, бибин,
То чӣ зояд? Кун қиёси он бар ин:
Ҳалқи солис зояду темори ӯ,
Шарбати Ҳақ бошаду анвори ӯ.
Ҳалқи бубрида хурад шарбат, вале
Ҳалқи аз «ло» раста, мурда дар «бале».
Бас кун, эй дунҳиммати кӯтаҳбанон,
То кайат бошад ҳаёти ҷон ба нон?
З-он надорӣ мевае, монанди бед,
К-обрӯ бурдӣ пайи нони сапед.
Гар надорад сабр з-ин нон ҷони ҳис,
Кимиёро гиру зар гардон ту мис.
Ҷомашӯӣ кард хоҳӣ, эй фалон!
Рӯ магардон аз маҳалли гозурон.
Гарчи нон бишкаст мар рӯзай туро,
Дар шикастабанд печу бартар о.
Чун шикастабанд омад дасти ӯ,
Пас руфӯ бошад яқин ишкасти ӯ.
Гар ту ӯро бишканӣ, гӯяд: «Биё,
Ту дурусташ кун», надорӣ дасту по.
Пас шикастан ҳаққи ӯ бошад, ки ӯ,
Мар шикастагаштаро донад руфӯ.
Он кӣ донад дӯхт, он донад дарид,
Ҳар чиро бифрӯхт, некӯтар харид.
Хонаро вайрон кунад зеру забар,
Пас ба як соат кунад маъмуртар.
Гар яке сарро бибуррад аз бадан,
Садҳазорон сар барорад дар заман.
Гар нафармудӣ қисосе бар ҷунот,
Ё нагуфтӣ: фи-л-қисос омад ҳаёт.
Худ киро заҳра будӣ то ӯ зи х(в)ад
Бар асири ҳукми Ҳақ теғе занад?
З-он ки донад ҳар кӣ чашмашро гушуд,
К-он кушанда сухраи тақдир буд.
Ҳар киро он ҳукм бар сар омадӣ,
Бар сари фарзанд ҳам теғе задӣ.
Рав, битарсу таъна кам зан бар бадон,
Пеши доми ҳукм аҷзи худ бидон.
Саҳифаи 168/173
|
Дафтари якум
