|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتریکوم |
|
 |
Бозгаштан ба ҳикояти Алӣ каррамаллоҳу ваҷҳаҳу ва мусомиҳат кардани ӯ бо хунии хешБозрав сӯйи Аливу хунияш
В-он карам бо хуниву афзунияш.
Гуфт: «Душманро ҳамебинам ба чашм
Рӯзу шаб, бар вай надорам ҳеч хашм.
З-он ки маргам ҳамчу ман хуш омадаст,
Марги ман дар баъс чанг андарзадаст.
Марги бемаргӣ бувад моро ҳалол,
Барги бебаргӣ бувад моро навол.
Зоҳираш маргу ба ботин зиндагӣ,
Зоҳираш абтар, ниҳон пояндагӣ.
Дар раҳим зодан ҷанинро рафтан аст,
Дар ҷаҳон ӯро зи нав бишкуфтан аст.
Чун маро сӯйи аҷал ишқу ҳавост,
Наҳйи «лотулқу биайдикум» марост.
З-он ки наҳй аз донаи ширин бувад,
Талхро худ наҳй ҳоҷат кай шавад?
Донае, к-иш талх бошад мағзу пӯст,
Талхиву макруҳияш худ наҳйи ӯст.
Донаи мурдан маро ширин шудаст,
«Бал ҳум эҳёун» пайи ман омадаст.
«Уқтулунӣ ё сиқотӣ лойимо,
Инна фӣ қатлӣ ҳаётӣ доимо.
Инна фӣ мавтӣ ҳаёти ё фато!
Кам уфориқ мавтинӣ ҳатто мато?
Фурқати лам лав такун фӣ зассукун,
Лам яқул инно илайҳи роҷиъун».
Роҷеъ он бошад, ки боз ояд ба шаҳр,
Сӯйи ваҳдат ояд аз тафриқи қаҳр.
Саҳифаи 170/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم