 |
|
|
 |
Мазаррати таъзими халқ ва ангуштнамой шуданТан қафасшакл аст, тан шуд хори ҷон
Дар фиреби дохилону хориҷон.
Ин-ш гӯяд: «Ман шавам ҳамрози ту»
В-он-ш гӯяд: «На, манам анбози ту».
Ин-ш гӯяд: «Нест чун ту дар вуҷуд,
Дар ҷамолу фазлу дар эҳсону ҷуд».
Он-ш гӯяд: «Ҳар ду олам они туст,
Ҷумла ҷонҳомон туфайли ҷони туст».
ӯ чу бинад халқро сармасти хеш,
Аз такаббур меравад аз дасти хеш.
ӯ надонад, ки ҳазоронро чу ӯ
Дев афгандаст андар оби ҷӯ.
Лутфу солуси ҷаҳон х(в)аш луқмаест,
Камтараш хур, к-он пуроташ луқмаест.
Оташаш пинҳону завқаш ошкор,
Дуди ӯ зоҳир шавад поёни кор.
Ту магӯ: «Он мадҳро ман кай х(в)арам?»
«Аз тамаъ» мегӯяд ӯ «пай мебарам».
Модеҳат гар ҳаҷв гӯяд бармало,
Рӯзҳо сӯзад дилат з-он сӯзҳо.
Гарчи донӣ, к-ӯ зи ҳирмон гуфт он,
К-он тамаъ, ки дошт аз ту, шуд зиён.
Он асар мемонадат дар андарун,
Дар мадеҳ ин ҳолатат ҳаст озмун.
Он асар ҳам рӯзҳо боқӣ бувад,
Мояи кибру хидоъи ҷон шавад.
Лек нанмояд, чу ширин аст мадҳ,
Бад намояд, з-он ки талх афтод қадҳ.
Ҳамчу матбух асту ҳаб, к-онро х(в)арӣ,
То ба дере шӯришу ранҷ андарӣ.
В-ар хурӣ ҳалво, бувад завқаш даме,
Ин асар чун он намепояд ҳаме.
Чун намепояд, ҳамепояд ниҳон,
Ҳар зидеро ту ба зидди ӯ бидон.
Чун шакар пояд ниҳон таъсири ӯ,
Баъди ҳине думмал орад нешҷӯ.
Нафс аз бас мадҳҳо Фиръавн шуд,
«Кун залила-н-нафси ҳавнан ло тасуд».
То тавонӣ банда шав, султон мабош,
Захмкаш чун гӯй шав, чавгон мабош.
В-арна чун лутфат намонад в-ин ҷамол
Аз ту ояд он ҳарифонро малол.
Он ҷамоат, к-ит ҳамедоданд рев,
Чун бибинандат, бигӯяндат, ки дев!
Ҷумла гӯяндат, чу бинандат ба дар:
«Мурдае аз гӯри худ баркард сар».
Ҳамчу амрад, ки Худо номаш кунанд,
То бад-ин солус дар домаш кунанд.
Чунки дар бадномӣ омад риши ӯ,
Девро нанг ояд аз тафтиши ӯ.
Дев сӯйи одамӣ шуд баҳри шар,
Сӯйи ту н-ояд, ки аз девӣ батар.
То ту будӣ одамӣ, дев аз паят
Медавиду мечашонид ӯ маят.
Чун шудӣ дар хӯйи девӣ устувор,
Мегурезад аз ту деви нобакор.
Он кӣ андар доманат овехт ӯ,
Чун чунин гаштӣ, зи ту бигрехт ӯ.
96/173
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
