 |
Таъриф кардани мунодиёни қозӣ, муфлисро гирди шаҳр Буд шахсе, муфлисе, бехону мон,
Монда дар зиндону банди беамон.
Луқмаи зиндониён хӯрдӣ газоф
Бар дили халқ аз тамаъ чун кӯҳи Қоф.
Заҳра на касро, ки луқмай нон х(в)арад,
З-он ки он луқмарабо говаш барад.
Ҳар кӣ дур аз даъвати раҳмон бувад,
ӯ гадочашм аст, агар султон бувад.
Мар мурувватро ниҳода зери по,
Гашта зиндон дӯзахе з-он нонрабо.
Гар гурезӣ бар умеди роҳате,
Он тараф ҳам пешат ояд офате.
Ҳеч кунҷе бе даду бе дом нест,
Ҷуз ба хилватгоҳи Ҳақ ором нест.
Кунҷи зиндони ҷаҳони ногузир
Нест бе помузду бе даққулҳасир.
Валлаҳ ар сӯрохи муше дарравӣ,
Мубталои гурбачанголе шавӣ.
Одамиро фарбеҳӣ ҳаст аз хаёл,
Гар хаёлоташ бувад соҳибҷамол.
В-ар хаёлоташ намояд нох(в)аше,
Мегудозад ҳамчу мум аз оташе.
Дар миёни мору каждум гар туро
Бо хаёлоти хушон дорад Худо.
Мору каждум мар туро мӯнис бувад,
К-он хаёлат кимиёи мис бувад.
Сабр ширин аз хаёли хуш шудаст,
К-он хаёлоти фараҷ пеш омадаст.
Он фараҷ зояд зи имон дар замир,
Заъфи имон, ноумедиву заҳир.
Сабр аз имон биёбад саркулаҳ,
«Ҳайсу ло сабра фало имона лаҳ».
Гуфт пайғамбар: «Худош имон надод,
Ҳар киро сабре набошад дар ниҳод».
Он яке дар чашми ту бошад чу мор,
Ҳам вай андар чашми он дигар нигор.
З-он ки дар чашмат хаёли куфри ӯст
В-он хаёли мӯъмине дар чашми дӯст.
К-андар ин як шахс ҳар ду феъл ҳаст,
Гоҳ моҳӣ бошад ӯву гоҳ шаст.
Ними ӯ мӯъмин бувад, нимеш габр,
Ними ӯ ҳирсоварӣ, нимеш сабр.
Гуфт Яздонат: «фа минкум мӯъминун»,
Боз «минкум кофирун», габри куҳун.
Ҳамчу гове, нимаи чаппаш сиёҳ,
Нимаи дигар сапеди ҳамчу моҳ.
Ҳар кӣ ин нима бибинад, рад кунад,
Ҳар кӣ он нима бибинад, кад кунад.
Юсуф андар чашми ихвон чун сутур,
Ҳам вай андар чашми яъқубӣ чу ҳур.
Аз хаёли бад мар ӯро зишт дид,
Чашми фаръу чашми аслӣ нопадид.
Чашми зоҳир сояи он чашм дон,
Ҳар чӣ он бинад, бигардад ин бад-он.
Ту маконӣ, асли ту дар ломакон,
Ин дукон барбанду бигшо он дукон.
Шаш ҷиҳат магрез, зеро дар ҷиҳот
Шишдара-сту шишдара мот асту мот.
Саҳифаи 15/114
|
Дафтари якум
