 |
Ба роҳ кардани шоҳ якеро аз он ду ғулом ва аз ин дигар пурсидан Он ғуломакро чу дид аҳли зуко,
Он дигарро кард ишорат ки биё.
Кофи раҳмат гуфтамаш, тасғир нест,
Ҷад гувад: «Фарзандакам», таҳқир нест.
Чун биёмад он дувум дар пеши шоҳ,
Буд ӯ гандадаҳон, дандонсиёҳ,
Гарчи шаҳ нохуш шуд аз гуфтори ӯ,
Ҷустуҷӯе кард ҳам з-асрори ӯ.
Гуфт: «Бо ин шаклу ин ганди даҳон,
Дур биншин, лек онсӯтар марон.
Ки ту аҳли номаву руқъа будӣ,
На ҷалису ёру ҳамбуқъа будӣ.
То илоҷи он даҳони ту кунем,
Ту ҳабибу мо табиби пурфанем.
Баҳри кайке навгилеме сӯхтан!
Нест лоиқ аз ту дида дӯхтан.
Бо ҳама биншин, ду-се дастон бигӯ,
То бибинам сурати ақлат накӯ».
Он закиро пас фиристод ӯ ба кор,
Сӯйи ҳаммоме, ки рав, худро бихор.
В-ин дигарро гуфт: «Хиҳ, ту зиракӣ,
Сад ғуломӣ дар ҳақиқат, на якӣ.
Он найӣ ки хоҷатоши ту намуд,
Аз ту моро сард мекард он ҳасуд».
Гуфт: «ӯ дузду каж асту кажнишин,
Ҳезу номарду чунин асту чунин».
Гуфт: «Пайваста будаст ӯ ростгӯ,
Ростгӯе ман надидастам чу ӯ.
Ростгӯйӣ дар ниҳодаш хилқатест,
Ҳар чӣ гӯяд, ман нагӯям: он тиҳист.
Каж надонам он накӯандешро,
Муттаҳам дорам вуҷуди хешро.
Бошад ӯ дар ман бибинад айбҳо,
Ман набинам дар вуҷуди худ, шаҳо!
Ҳар касе, к-ӯ айби худ дидӣ зи пеш,
Кай будӣ фориғ вай аз ислоҳи хеш?
Ғофиланд ин халқ аз худ, эй падар!
Лоҷарам гӯянд айби ҳамдигар.
Ман набинам рӯйи худро эй шаман,
Ман бибинам рӯйи ту, ту рӯйи ман.
Он касе ки ӯ бибинад рӯйи хеш,
Нури ӯ аз нури халқон аст беш.
Гар бимирад, диди ӯ боқӣ бувад,
З-он ки дидаш диди халлоқӣ бувад.
Нури ҳиссӣ набвад он нуре, ки ӯ
Рӯйи худ маҳсус бинад пеши рӯ.
Гуфт: «Акнун айбҳои ӯ бигӯ,
Ончунон ки гуфт ӯ аз айби ту.
То бидонам, ки ту ғамхори манӣ,
Кадхудои мулкату кори манӣ»
Гуфт: «Эй шаҳ ман бигӯям айбҳош,
Гарчи ҳаст ӯ мар маро хуш хоҷатош.
Айби ӯ меҳру вафову мардумӣ,
Айби ӯ сидқу зукову ҳамдамӣ.
Камтарин айбаш ҷавонмардиву дод,
Он ҷавонмарде, ки ҷонро ҳам бидод».
Садҳазорон ҷон Худо карда падид,
Чӣ ҷавонмарде бувад, к-онро надид?
В-ар бидидӣ, кай ба ҷон бухлаш будӣ?
Баҳри як ҷон, кай чунин ғамгин шудӣ?
Бар лаби ҷӯ бухли об онро бувад,
К-ӯ зи ҷӯйи об нобино бувад.
Гуфт пайғамбар, ки ҳар кӣ аз яқин
Донад ӯ подоши худ дар явми дин,
Ки якеро даҳ иваз меоядаш,
Ҳар замон ҷуде дигаргун зоядаш.
Ҷуд ҷумла аз ивазҳо дидан аст,
Пас иваз дидан зиди тарсидан аст.
Бухл нодидан бувад аъвозро,
Шод дорад диди дур хаввозро.
Пас ба олам ҳеч кас набвад бахил,
З-он ки кас чизе набозад бебадил.
Пас сахо аз чашм омад, на зи даст,
Дид дорад кор, ҷуз бино нараст.
«Айби дигар ин ки худбин нест ӯ,
Ҳаст ӯ дар ҳастии худ айбҷӯ.
Айбгӯю айбҷӯйи х(в)ад будаст,
Бо ҳама некӯву бо худ бад будаст».
Гуфт шаҳ: «Ҷалдӣ макун дар мадҳи ёр,
Мадҳи худ дар зимни мадҳи ӯ маёр.
З-он ки ман дар имтиҳон орам варо,
Шармсорӣ оядат дар моваро».
Саҳифаи 20/114
|
دفتریکوم
