 |
|
|
 |
Гирифтор шудани боз миёни ҷуғдон ба вайрона Боз он бошад, ки боз ояд ба шоҳ,
Бози кӯр аст, он кӣ шуд гумкардароҳ.
Роҳро гум карду дар вайрон фитод,
Боз дар вайрон бари ҷуғдон фитод.
ӯ ҳама нур аст аз нури ризо,
Лек кӯраш кард сарҳанги қазо.
Хок дар чашмаш заду аз роҳ бурд,
Дар миёни ҷуғду вайронаш супурд.
Бар саре, ҷуғдон-ш бар сар мезананд,
Парру боли нозанинаш мекананд.
Валвала афтод дар ҷуғдон, ки ҳо,
Боз омад, то бигирад ҷойи мо.
Чун сагони кӯй, пурхашму маҳиб,
Андарафтоданд дар далқи ғариб.
Боз гӯяд: «Ман чи дарх(в)ардам ба ҷуғд?
Сад чунин вайрон фидо кардам ба ҷуғд.
Ман нахоҳам буд ин ҷо, меравам,
Сӯйи шоҳаншоҳ роҷеъ мешавам.
Хештан макшед, эй ҷуғдон, ки ман
На муқимам, меравам сӯйи ватан.
Ин хароб обод дар чашми шумост
В-арна моро соиди шаҳ нозҷост».
Ҷуғд гуфто: «Боз ҳилат мекунад,
То зи хонумон шуморо барканад.
Хонаҳои мо бигирад ӯ ба макр,
Барканад моро ба солусе зи вакр.
Менамояд сайре ин ҳилатпараст,
Валлаҳ аз ҷумлай ҳарисон баттар аст.
ӯ хурад аз ҳирс тинро ҳамчу дибс,
Дунба маспоред, эй ёрон, ба хирс.
Лоф аз шаҳ мезанад в-аз дасти шаҳ,
То барад ӯ мо, салимонро зи раҳ.
Худ чи ҷинси шоҳ бошад мурғаке?
Машнаваш, гар ақл дорӣ андаке,
Ҷинси шоҳ аст ӯ ва ё ҷинси вазир?
Ҳеч бошад лоиқи лавзина сер?
Он чӣ мегӯяд зи макру феълу фан
Ҳаст султон бо ҳашам ҷӯёйи ман.
Ин-т молихулиёи нопазир,
Ин-т лофи ҷому доми гӯлгир.
Ҳар кӣ ин бовар кунад, аз аблаҳист,
Мурғаки лоғар чи дархурди шаҳист?
Камтарин ҷуғд ар занад бар мағзи ӯ,
Мар варо ёригарӣ аз шоҳ ку?»
Гуфт боз: «Ар як пари ман бишканад,
Бехи ҷуғдистон шаҳаншаҳ барканад.
Ҷуғд чӣ бвад? Худ агар бозе маро
Дил биранҷонад, кунад бо ман ҷафо,
Шаҳ кунад тӯда ба ҳар шебу фароз
Садҳазорон хирман аз сарҳои боз.
Посбони ман иноёти вай аст,
Ҳар куҷо ки ман равам, шаҳ дар пай аст.
Дар дили султон хаёли ман муқим,
Бе хаёли ман дили султон сақим.
Чун бипарронад маро шаҳ дар раваш,
Мепарам бар авҷи дил чун партаваш.
Ҳамчу моҳу офтобе мепарам,
Пардаҳои осмонҳо медарам.
Бозаму ҳайрон шавад дар ман ҳумо,
Ҷуғд кӣ бвад, то бидонад сирри мо?
Шаҳ барои ман зи зиндон ёд кард,
Садҳазорон бастаро озод кард.
Як дамам бо ҷуғдҳо дамсоз кард,
Аз дами ман ҷуғдҳоро «боз» кард.
Эй хунук ҷуғде, ки дар парвози ман
Фаҳм кард аз некбахтӣ рози ман.
Дар ман овезед, то нозон шавед,
Гарчи ҷуғдонед, шаҳбозон шавед.
Он ки бошад бо чунон шоҳе ҳабиб,
Ҳар куҷо афтад, чаро бошад ғариб?
Ҳар кӣ бошад шоҳ дардашро даво,
Гар чу най нолад, набошад бенаво.
Молики мулкам, наям ман таблхор,
Табли бозам мезанад шаҳ аз канор.
Табли бози ман нидои ирҷиъӣ,
Ҳақ гувоҳи ман ба рағми муддаъӣ.
Ман наям ҷинси шаҳаншаҳ, дур аз ӯ,
Лек дорам дар таҷаллӣ нур аз ӯ.
Нест ҷинсийят зи рӯйи шаклу зот,
Об ҷинси хок омад дар набот.
Бод ҷинси оташ омад дар қавом,
Табъро ҷинс омадаст охир мудом.
Ҷинси мо чун нест ҷинси шоҳи мо,
«Мо»-и мо шуд баҳри «мо»-и ӯ фано.
Чун фано шуд «мо»-и мо, ӯ монд фард,
Пеши пойи асби ӯ гардам чу гард.
Хок шуд ҷону нишониҳои ӯ,
Ҳаст бар хокаш нишони пойи ӯ.
Хоки пояш шав барои ин нишон,
То шавӣ тоҷи сари гарданкашон.
То ки нафребад шуморо шакли ман,
Нуқли ман нӯшед пеш аз нақли ман.
Эй басо касро, ки сурат роҳ зад,
Қасди сурат карду бар Аллоҳ зад.
Охир ин ҷон бо бадан пайваста аст,
Ҳеч ин ҷон бо бадан монанд ҳаст?
Тоби нури чашм бо пиҳ аст ҷуфт,
Нури дил дар қатраи хуне ниҳуфт.
Шодӣ андар гурдаву ғам дар ҷигар,
Ақл чун шамъе даруни мағзи сар.
Ин тааллуқҳо на бекайф асту чун,
Ақлҳо дар дониши чунӣ забун.
Ҷони кул бо ҷони ҷузв осеб кард,
Ҷон аз ӯ дурре ситад, дар ҷеб кард.
Ҳамчу Марям ҷон аз он осеби ҷеб,
Ҳомила шуд аз Масеҳи дилфиреб.
Он Масеҳе, на ки бар хушку тар аст,
Он Масеҳе, к-аз масоҳат бартар аст.
Пас зи ҷони ҷон чу ҳомил гашт ҷон,
Аз чунин ҷоне шавад ҳомил ҷаҳон.
Пас ҷаҳон зояд ҷаҳони дигаре,
Ин ҳашарро вонамояд маҳшаре.
То қиёмат гар бигӯям, бишмарам,
Ман зи шарҳи ин қиёмат қосирам.
Ин суханҳо худ ба маънӣ ё рабест,
Ҳарфҳо доми дами ширинлабест.
Чун кунад тақсир? Пас чун тан занад?
Чунки лаббайкаш ба ё раб мерасад.
Ҳаст лаббайке, ки натвонӣ шунид,
Лек сар то пой битвонӣ чашид.
23/114
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
