 |
Омадани дӯстон ба бемористон ҷиҳати пурсиши Зуннуни Мисрӣ раҳматуллоҳи алайҳ Инчунин Зуннуни Мисриро фитод,
К-андар ӯ шӯру ҷунуни нав бизод.
Шӯр чандон шуд, ки то фавқи фалак
Мерасид аз вай ҷигарҳоро намак.
Ҳин, манеҳ ту шӯри худ, эй шӯрахок!
Паҳлуйи шӯри худовандони пок,
Халқро тоби ҷунуни ӯ набуд.
Оташи ӯ ришҳошон мерабуд.
Чунки дар риши авом оташ фитод,
Банд кардандаш, ба зиндоне ниҳод.
Нест имкон вокашидан ин лагом,
Гарчи з-ин раҳ танг меоянд ом.
Дида ин шоҳон зи ома хавфи ҷон,
К-ин гурӯҳ кӯранду шоҳон бенишон.
Чунки ҳукм андар кафи риндон бувад,
Лоҷарам Зуннун дар зиндон бувад.
Яксавора меравад шоҳи азим,
Дар кафи тифлон чунин дурри ятим.
Дурри чӣ? Дарё ниҳон дар қатрае,
Офтобе, махфӣ андар заррае.
Офтобе хешро зарра намуд
В-андак-андак рӯйи худро баргушуд.
Ҷумлаи заррот дар вай маҳв шуд,
Олам аз вай маст гашту саҳв шуд.
Чун қалам дар дасти ғаддоре бувад,
Бегумон Мансур бар доре бувад.
Чун сафеҳонрост ин кору киё,
Лозим омад «яқтулуна-л-анбиё».
Анбиёро гуфта қавме роҳгум,
Аз сафаҳ: «Инно татаййарно бикум».
Ҷаҳли тарсо бин амон ангехта
З-он Худованде, ки гашт овехта.
Чун ба қавли ӯст маслуби ҷуҳуд,
Пас мар ӯро амн кай тонад намуд?
Чун дили он шоҳ з-эшон хун бувад,
Исмати «ва анта фийҳим» чун бувад?
Зарри холисрову заргарро хатар
Бошад аз қаллоби хоин бештар.
Юсуфон аз рашки зиштон махфиянд,
К-аз адӯ хубон дар оташ мезиянд.
Юсуфон аз макри ихвон дар чаҳанд,
К-аз ҳасад Юсуф ба гургон медиҳанд.
Аз ҳасад бар Юсуфи Мисрӣ чӣ рафт?
Ин ҳасад андар камин гургест зафт.
Лоҷарам з-ин гург Яъқуби ҳалим
Дошт бар Юсуф ҳамеша хавфу бим.
Гурги зоҳир гирди Юсуф худ нагашт,
Ин ҳасад дар феъл, аз гургон гузашт.
Захм кард ин гург в-аз узри лабиқ,
Омада, к- «инно заҳабно настабиқ».
Садҳазорон гургро ин макр нест,
Оқибат расво шавад ин гург, бист,
З-он ки ҳашри ҳосидон рӯзи газанд
Бегумон бар сурати гургон кунанд.
Ҳашри пурҳирси хаси мурдорхор
Сурати хуке бувад рӯзи шумор.
Зониёнро ганди андоми ниҳон,
Хамрхоронро бувад ганди даҳон.
Ганди махфӣ, к-он ба дилҳо мерасид,
Гашт андар ҳашр маҳсусу падид.
Бешае омад вуҷуди одамӣ,
Барҳазар шав з-ин вуҷуд, ар з-он дамӣ.
Дар вуҷуди мо ҳазорон гургу хук
Солеҳу носолеҳу хубу хашук.
Ҳукм он хӯрост, к-ӯ ғолибтар аст,
Чунки зар беш аз мис омад, он зар аст.
Сирате, к-он бар вуҷудат ғолиб аст,
Ҳам бар он тасвир ҳашрат воҷиб аст.
Соате гурге дарояд дар башар,
Соате Юсуфрухе ҳамчун қамар.
Меравад аз синаҳо дар синаҳо,
Аз раҳи пинҳон салоҳу кинаҳо.
Балки худ аз одамӣ дар гову хар
Меравад доноиву илму ҳунар.
Аспи суксук мешавад раҳвору ром,
Хирс бозӣ мекунад, буз ҳам салом.
Рафт андар саг зи одамён ҳавас,
То шубон шуд ё шикорӣ ё ҳарас.
Дар саги Асҳоб хубӣ з-он вуфуд
Рафт, то ҷӯёи Аллаҳ гашта буд.
Ҳар замон дар сина навъе сар кунад,
Гоҳ деву гаҳ малак, гаҳ дому дад.
З-он аҷаб беша, ки ҳар шер огаҳ аст,
То ба доми синаҳо пинҳон раҳ аст.
Дуздие кун аз дарун марҷони ҷон,
Эй кам аз саг, аз даруни орифон.
Чунки дуздӣ боре он дурри латиф,
Чунки ҳомил мешавӣ, боре шариф.
Саҳифаи 26/114
|
دفتریکوم
