 |
Ваҳй омадан Мӯсоро алайҳиссалом дар узри он шубон Баъд аз он дар сирри Мӯсо Ҳақ ниҳуфт,
Розҳое гуфт, к-он н-ояд ба гуфт.
Бар дили Мӯсо суханҳо рехтанд,
Дидану гуфтан ба ҳам омехтанд.
Чанд бехуд гашту чанд омад ба х(в)ад,
Чанд паррид аз азал сӯйи абад.
Баъд аз ин гар шарҳ гӯям, аблаҳист,
З-он ки шарҳи ин варои огаҳист.
В-ар бигӯям, ақлҳоро барканад
В-ар нависам, бас қаламҳо бишканад.
Чунки Мӯсо ин итоб аз Ҳақ шунид,
Дар биёбон дар пайи чӯпон давид.
Бар нишони пойи он саргашта ронд,
Гард аз паррай биёбон барфишонд.
Гоми пойи мардуми шӯрида х(в)ад
Ҳам зи гоми дигарон пайдо бувад.
Як қадам чун рух зи боло то нишеб,
Як қадам чун пил рафта бар вуреб.
Гоҳ чун мавҷе барафрозон алам,
Гоҳ чун моҳӣ равона бар шикам.
Гоҳ бар хоке набишта ҳоли х(в)ад,
Ҳамчу раммоле, ки рамле барзанад.
Оқибат дарёфт ӯрову бидид,
Гуфт: «Мужда деҳ, ки дастуре расид:
Ҳеч одобеву тартибе маҷӯ,
Ҳар чӣ мехоҳад дили тангат, бигӯ.
Куфри ту дин асту динат нури ҷон,
Эминӣ в-аз ту ҷаҳоне дар амон.
Эй муъофи яфъалуллаҳ мояшо,
Бемуҳобо рав, забонро баргушо».
Гуфт: «Эй Мӯсо, аз он бигзаштаам,
Ман кунун дар хуни дил оғаштаам.
Ман зи сидрай мунтаҳо бигзаштаам,
Садҳазоронсола з-он сӯ рафтаам.
Тозиёна барзадӣ, аспам бигашт,
Гунбаде карду зи гардун баргузашт.
Маҳрами носути мо лоҳут бод,
Офарин бар дасту бар бозут бод.
Ҳоли ман акнун бурун аз гуфтан аст,
Ин чӣ мегӯям, на аҳволи ман аст».
Нақш мебинӣ, ки дар ойинаест,
Нақши туст он, нақши он ойина нест.
Дам, ки марди нойӣ андар ной кард,
Дархури ной аст, на дархурди мард.
Ҳону ҳон, гар ҳамд гӯйӣ, гар сипос,
Ҳамчу нофарҷоми он чӯпон шинос.
Ҳамди ту нисбат бад-он гар беҳтар аст,
Лек он нисбат ба Ҳақ ҳам абтар аст.
Чанд гӯйӣ, чун ғито бардоштанд,
К-ин набудаст, он ки мепиндоштанд.
Ин қабули зикри ту аз раҳмат аст,
Чун намози мустаҳоза рухсат аст.
Бо намози ӯ биёлудаст хун,
Зикри ту олудаи ташбеҳу чун.
Хун палид асту ба обе меравад,
Лек ботинро наҷосатҳо бувад.
К-он ба ғайри оби лутфи кирдгор
Кам нагардад аз даруни мардикор.
Дар суҷудат кош рӯ гардоние,
Маънии «субҳона раббӣ» доние.
К-эй суҷудам чун вуҷудам носазо,
Мар бадиро ту накӯӣ деҳ ҷазо.
Ин замин аз ҳилми Ҳақ дорад асар,
То наҷосат бурду гулҳо дод бар.
То бипӯшад ӯ палидиҳои мо,
Дар иваз баррӯяд аз вай ғунчаҳо.
Пас чу кофир дид, к-ӯ дар доду ҷуд
Камтару бемоятар аз хок буд.
Аз вуҷуди ӯ гулу мева наруст,
Ҷуз фасоди ҷумла покиҳо наҷуст.
Гуфт: «Вопас рафтаам ман дар заҳоб,
Ҳасрато! «Ё лайтани кунту туроб».
Кош аз хоке сафар нагзидаме,
Ҳамчу хоке донае мечидаме.
Чун сафар кардам, маро роҳ озмуд,
З-ин сафар кардан раҳовардам чӣ буд?»
З-он ҳама майлаш суйи хок аст, к-ӯ
Дар сафар суде набинад пеши рӯ.
Рӯй вопас карданаш, он ҳирсу оз,
Рӯй дар раҳ карданаш, сидқу ниёз.
Ҳар гиёро, к-аш бувад майли уло,
Дар мазид асту ҳаёту дар намо.
Чунки гардонид сар сӯйи замин,
Дар камиву хушкиву нақсу ғабин.
Майли рӯҳат чун сӯйи боло бувад,
Дар тазоюд марҷаъат он ҷо бувад.
В-ар нигунсорӣ, сарат сӯйи замин,
Офилӣ. «Ҳақ ло юҳиббу-л-офилин».
Саҳифаи 36/114
|
Дафтари якум
