 |
Илтизом кардани ходим таъаҳҳуди баҳимаро ва тахаллуф намудан Ҳалқаи он сӯфиёни мустафид
Чунки дар ваҷду тараб охир расид,
Хон биёварданд баҳри меҳмон,
Аз баҳима ёд овард он замон.
Гуфт ходимро, ки дар охур бирав,
Рост кун баҳри баҳима коҳу ҷав.
Гуфт: «Лоҳавл, ин чӣ афзун гуфтан аст?
Аз қадим ин корҳо кори ман аст».
Гуфт: «Тар кун он ҷавашро аз нахуст,
К-он хари пир асту дандонҳош суст».
Гуфт: «Лоҳавл, ин чӣ мегӯйӣ меҳо?
Аз ман омӯзанд ин тартибҳо».
Гуфт: «Полонаш фурӯ неҳ пеш-пеш,
Доруи манбал бинеҳ бар пушти реш».
Гуфт: «Лоҳавл, охир, эй ҳикматгузор,
Ҷинси ту меҳмонам омад сад ҳазор.
Ҷумла розӣ рафтаанд аз пеши мо,
Ҳаст меҳмон ҷони мову хеши мо».
Гуфт: «Обаш деҳ, валекин ширгарм»,
Гуфт: «Лоҳавл, аз туам бигрифт шарм».
Гуфт: «Андар ҷав ту камтар коҳ кун»,
Гуфт: «Лоҳавл, ин сухан кӯтоҳ кун».
Гуфт: «Ҷояшро бирӯб аз сангу пушк
В-ар бувад тар, рез бар вай хоки хушк».
Гуфт: «Лоҳавл, эй падар, лоҳавл кун,
Бо расули аҳл камтар гӯ сухун».
Гуфт: «Бистон шона, пушти хар бихор»,
Гуфт: «Лоҳавл, эй падар, шарме бидор».
Ходим ин гуфту миён дарбаст чуст,
Гуфт: «Рафтам, коҳу ҷав орам нахуст».
Рафту аз охур накард ӯ ҳеч ёд,
Хоби харгӯшӣ ба он сӯфӣ бидод.
Рафт ходим ҷониби авбоши чанд,
Кард бар андарзи сӯфӣ ришханд.
Сӯфӣ аз раҳ монда буду шуд дароз,
Хобҳо медид бо чашми фароз,
К-он хараш дар чанги гурге монда буд,
Пораҳо аз пушту ронаш мерабуд.
Гуфт: «Лоҳавл, ин чӣ молихулиёст?
Эй аҷаб, он ходими мушфиқ куҷост?»
Бозмедид он хараш дар роҳрав,
Гаҳ ба чоҳе мефитоду гаҳ ба гав.
Гунагун медид нохуш воқиъа,
«Фотиҳа» мехонд ӯ «ва-л-қориъа».
Гуфт: «Чора чист? Ёрон ҷастаанд,
Рафтаанду ҷумла дарҳо бастаанд».
Боз мегуфт: «Эй аҷаб, он ходимак,
На ки бо мо гашт ҳамнону намак?
Ман накардам бо вай илло лутфу лин,
ӯ чаро бо ман кунад баръакс кин?
Ҳар адоватро сабаб бояд санад
В-арна ҷинсият вафо талқин кунад».
Боз мегуфт: «Одами болутфу ҷуд
Кай бар он Иблис ҷавре карда буд?
Одамӣ мар мору каждумро чӣ кард?
К-ӯ ҳамехоҳад мар ӯро маргу дард.
Гургро худ хосият бидридан аст,
Ин ҳасад дар халқ охир равшан аст».
Боз мегуфт: «Ин гумони бад хатост,
Бар бародар инчунин заннам чарост?»
Боз гуфтӣ: «Ҳазм сӯъуззанни туст,
Ҳар кӣ бадзан(н) нест, кай монад дуруст?»
Сӯфӣ андар васваса в-он хар чунон,
Ки чунин бодо ҷазои душманон.
Он хари мискин миёни хоку санг,
Каж шуда полон, дарида полҳанг.
Кушта аз раҳ, ҷумлаи шаб беалаф,
Гоҳ дар ҷон кандану гаҳ дар талаф.
Хар ҳама шаб зикр мекард: «Эй Илоҳ!
Ҷав раҳо кардам, кам аз як мушт коҳ!
Бо забони ҳол мегуфт: «Эй шуюх!
Раҳмате, ки сӯхтам з-ин хоми шӯх».
Он чи он хар дид аз ранҷу азоб,
Мурғи хокӣ бинад андар сели об.
Бас ба паҳлӯ гашт он шаб то саҳар
Он хари бечора аз ҷӯъу-л-бақар.
Рӯз шуд, ходим биёмад бомдод,
Зуд полон ҷуст, бар пушташ ниҳод.
Хар фурӯ шона ду-се захмаш бизад,
Кард бо хар он чи з-он саг месазад.
Хар ҷаҳанда гашт аз тезии неш,
Ку забон, то хар бигӯяд ҳоли хеш?
Саҳифаи 7/114
|
Дафтари якум
