 |
Гумон бурдани корвониён, ки баҳимаи сӯфӣ ранҷур аст Чунки сӯфӣ барнишасту шуд равон,
Рӯ дар афтодан гирифт ӯ ҳар замон.
Ҳар замонаш халқ бармедоштанд,
Ҷумла ранҷураш ҳамепиндоштанд.
Он яке гӯшаш ҳамепечид сахт
В-он дигар дар зери комаш ҷуст лахт.
В-он дигар дар наъли ӯ меҷуст санг,
В-он дигар дар чашми ӯ медид занг.
Боз мегуфтанд: «Эй шайх, ин зи чист?
Дӣ намегуфтӣ, ки шукр, ин хар қавист?»
Гуфт: «Он хар, к-ӯ ба шаб «лоҳавл» х(в)ард,
Ҷуз бад-ин шева надонад роҳ кард.
Чунки қути хар ба шаб «лоҳавл» буд,
Шаб мусаббеҳ буду рӯз андар суҷуд».
Одамихоранд ағлаб мардумон,
Аз салом аллайкашон кам ҷӯ амон.
Хонаи дев аст дилҳои ҳама,
Кам пазир аз девмардум дамдама.
Аз дами дев он кӣ ӯ «лоҳавл» х(в)ард,
Ҳамчу он хар дар сар ояд дар набард.
Ҳар кӣ дар дунё хӯрад талбиси дев
В-аз адувви дӯстрӯ таъзиму рев.
Дар раҳи ислому бар пули Сирот,
Дар сар ояд ҳамчу он хар дар хубот.
Ишваҳои ёри бад манюш, ҳин!
Дом бин, эмин марав ту бар замин.
Сад ҳазор Иблиси лоҳавлор бин,
Одамо, Иблисро дар мор бин.
Дам диҳад, гӯяд туро: «Эй ҷону дӯст»,
То чу қассобе кашад аз дӯст пӯст.
Дам диҳад, то пӯстат берун кашад,
Войи ӯ, к-аз душманон афюн чашад.
Сар ниҳад бар пойи ту қассобвор,
Дам диҳад то хун-т резад зори зор.
Ҳамчу шере сайди худро хеш кун,
Тарки ишвай аҷнабиву хеш кун.
Ҳамчу ходим дон мурооти хасон,
Бекасӣ беҳтар зи ишвай нокасон.
Дар замини мардумон хона макун,
Кори худ кун, кори бегона макун.
Кист бегона? Тани хокии ту,
К-аз барои ӯст ғамнокии ту.
То ту танро чарбу ширин медиҳӣ,
Ҷавҳари худро набинӣ фарбеҳӣ.
Гар миёни мушк танро ҷо шавад,
Рӯзи мурдан ганди ӯ пайдо шавад.
Мушкро бар тан мазан, бар дил бимол,
Мушк чӣ бвад? Номи поки зулҷалол.
Он мунофиқ мушк бар тан мениҳад,
Рӯҳро дар қаъри гулхан мениҳад.
Бар забон номи Ҳақу дар ҷони ӯ,
Гандҳо аз фикри беимони ӯ.
Зикр бо ӯ ҳамчу сабзай гулхан аст,
Бар сари мабраз гул асту савсан аст.
Он набот он ҷо яқин орият аст,
Ҷойи он гул маҷлис асту ишрат аст.
Таййибот ояд ба сӯйи таййибин,
«Лилхабисин ал-хабисот» аст, ҳин!
Кин мадор, онҳо, ки аз кин гумраҳанд,
Гӯрашон паҳлӯйи киндорон ниҳанд.
Асли кина дӯзах асту кини ту,
Ҷузви он кулл асту хасми дини ту.
Чун ту ҷузви дӯзахӣ, пас ҳуш дор,
Ҷузв сӯйи кулли худ гирад қарор.
Талх бо талхон яқин мулҳақ шавад,
Кай дами ботил қарини Ҳақ шавад?
В-ар ту ҷузви ҷаннатӣ, эй номдор,
Айши ту бошад зи ҷаннат пойдор.
Эй бародар, ту ҳамон андешаӣ,
Мобақӣ ту устухону решаӣ.
Гар гул аст андешаи ту, гулшанӣ
В-ар бувад хоре, ту ҳимай гулханӣ.
Гар гулобӣ, бар сари ҷайбат зананд
В-ар ту чун бавлӣ, бурунат афгананд.
Таблаҳо дар пеши атторон бибин,
Ҷинсро бо ҷинси худ карда қарин.
Ҷинсҳо бо ҷинсҳо омехта,
З-ин таҷонус зинате ангехта.
Гар даромезанд уду шаккараш,
Баргузинад як-як аз якдигараш.
Таблаҳо бишкасту ҷонҳо рехтанд,
Неку бад дар ҳамдигар омехтанд.
Ҳақ фиристод анбиёро бо варақ,
То гузид ин донаҳоро бар табақ.
Пеш аз эшон мо ҳама яксон будем,
Кас надонистӣ, ки мо неку бадем.
Қалбу некӯ дар ҷаҳон будӣ равон,
Чун ҳама шаб буду мо чун шабравон.
То баромад офтоби анбиё,
Гуфт: «Эй ғиш, дур шав, софӣ биё!»
Чашм донад фарқ кардан рангро,
Чашм донад лаълрову сангро.
Чашм донад гавҳару хошокро,
Чашмро з-он мехалад хошокҳо.
Душмани рӯзанд ин қаллобакон,
Ошиқи рӯзанд он зарҳои кон.
З-он ки рӯз аст ойинай таърифи ӯ,
То бибинад ашрафе ташрифи ӯ.
Ҳақ қиёматро лақаб з-он рӯз кард,
Рӯз бинмояд ҷамоли сурху зард.
Пас ҳақиқат, рӯз сирри авлиёст,
Рӯз пеши моҳашон чун сояҳост.
Акси рози марди Ҳақ донед рӯз,
Акси саттореш шоми чашмдӯз.
З-он сабаб фармуд Яздон: «ва-з-зуҳо»,
«Ва-з-зуҳо» нури замири Мустафо.
Қавли дигар, к-ин зуҳоро хост дӯст,
Ҳам барои он ки ин ҳам акси ӯст.
В-арна бар фонӣ қасам гуфтан хатост,
Худ фано чӣ лоиқи гуфти Худост?
Аз халиле «ло уҳиббу-л-офилин»,
Пас фано чун хост раббулъоламин?
«Ло уҳиббу-л-офилин» гуфт он халил,
Кай фано хоҳад аз ин рабби ҷалил?
Боз «ва-л-лайл» аст саттории ӯ,
В-он тани хокии зангории ӯ.
Офтобаш чун баромад з-он фалак,
Бо шаби тан гуфт: ҳин, «моваддаъак».
Васл пайдо гашт аз айни бало,
З-он ҳаловат шуд иборат «мо қало».
Ҳар иборат худ нишони ҳолатест,
Ҳол чун дасту иборат олатест.
Олати заргар ба дасти кафшгар
Ҳамчу донай кишткарда рег-дар.
В-олати искоф пеши барзгар
Пеши саг каҳ, устухон дар пеши хар.
Буд «аналҳақ» дар лаби Мансур нур,
Буд «аналлаҳ» дар лаби Фиръавн зӯр.
Шуд асо андар кафи Мӯсо гуво,
Шуд асо андар кафи соҳир ҳабо.
З-ин сабаб Исо бад-он ҳамроҳи х(в)ад,
Дарнаёмӯзид он исми самад.
К-ӯ надонад, нақс бар олат ниҳад,
Санг бар гил зан ту, оташ кай ҷаҳад?
Дасту олат ҳамчу сангу оҳан аст,
Ҷуфт бояд, ҷуфт шарти зодан аст.
Он кӣ беҷуфт асту беолат, якест,
Дар адад шакк асту он як бешакест.
Он кӣ ду гуфту се гуфту беш аз ин,
Муттафиқ бошанд дар воҳид яқин.
Аҳвалӣ чун дафъ шуд, яксон шаванд,
Ду-сегӯён ҳам якегӯён шаванд.
Гар яке гӯйӣ ту дар майдони ӯ,
Гирд бармегард аз чавгони ӯ.
Гӯй он гаҳ росту бенуқсон шавад,
К-ӯ зи захми дасти шаҳ рақсон шавад.
Гӯш дор, эй аҳвал, инҳоро ба ҳуш,
Доруи дида бикаш аз роҳи гӯш.
Пас каломи пок дар дилҳои кӯр
Менапояд, меравад то асли нур.
В-он фусуни дев дар дилҳои каж,
Меравад чун кафши каж дар пойи каж.
Гарчи ҳикматро ба такрор оварӣ,
Чун ту ноаҳлӣ, шавад аз ту барӣ.
В-арчи бинвисӣ, нишонаш мекунӣ,
В-арчи мелофӣ, баёнаш мекунӣ.
ӯ зи ту рӯ даркашад, эй пурситез,
Бандҳоро бигсалад в-аз ту гурез.
В-ар нахониву бибинад сӯзи ту,
Илм бошад мурғи дастомӯзи ту.
ӯ напояд пеши ҳар ноусто,
Ҳамчу товусе ба хонай русто.
Страница 8/114
|
Первая тетрадь
