 |
Ёфтани подшоҳ бозро ба хонаи кампирзан Дин на он бозест, к-ӯ аз шаҳ гурехт,
Сӯйи он кампир, к-ӯ ме-орд бехт.
То ки тутмоҷе пазад авлодро,
Дид он бози хуши хушзодро.
Поякаш басту параш кӯтоҳ кард,
Нохунаш бибриду қуташ коҳ кард.
Гуфт: «Ноаҳлон накардандат ба соз,
Пар фузуд аз ҳадду нохун шуд дароз.
Дасти ҳар ноаҳл беморат кунад,
Сӯйи модар о, ки тиморат кунад».
Меҳри ҷоҳилро чунин дон, эй рафиқ,
Каж равад ҷоҳил ҳамеша дар тариқ.
Рӯзи шаҳ дар ҷустуҷӯ бегоҳ шуд,
Сӯйи он кампиру он хиргоҳ шуд.
Дид ногаҳ бозро дар дуду гард,
Шаҳ бар ӯ бигрист зору навҳа кард.
Гуфт: «Ҳарчанд ин ҷазои кори туст,
Ки набошӣ дар вафои мо дуруст.
Чун кунӣ аз хулд зӣ дӯзах фирор?
Ғофил аз «ло яставӣ асҳобу нор».
Ин сазои он кӣ аз шоҳи хабир
Хира бигрезад ба хонай гандапир».
Боз мемолид пар бар дасти шоҳ,
Безабон мегуфт: «Ман кардам гуноҳ».
Пас куҷо зорад, куҷо нолад лаъим?
Гар ту напзирӣ ба ҷуз нек, эй карим!
Лутфи шаҳ ҷонро ҷиноятҷӯ кунад,
З-он ки шаҳ ҳар зиштро некӯ кунад.
Рав макун зиштӣ, ки некиҳои мо
Зишт омад пеши он зебои мо.
Хидмати худро сазо пиндоштӣ,
Ту ливои ҷурм аз он афроштӣ.
Чун туро зикру дуъо дастур шуд,
З-он дуъо кардан дилат мағрур шуд.
Ҳамсухан дидӣ ту худро бо Худо,
Эй басо, к-ӯ з-ин гумон афтад ҷудо.
Гарчи бо ту шаҳ нишинад бар замин,
Хештан бишносу некӯтар нишин.
Боз гуфт: «Эй шаҳ, пушаймон мешавам,
Тавба кардам, нав мусулмон мешавам».
Он кӣ ту масташ куниву шергир,
Гар зи мастӣ каж равад, узраш пазир.
Гарчи нохун рафт, чун бошӣ маро,
Барканам ман парчами хуршедро.
Варчи паррам рафт, чун бинвозиям,
Чарх бозӣ кам кунад дар бозиям.
Гар камар бахшим, кӯҳро барканам,
Гар диҳӣ килке, аламҳо бишканам.
Охир аз пашша на кам бошад танам,
Мулки намрудӣ ба пар барҳам занам.
Дар заъифӣ ту маро бобил гир,
Ҳар яке хасми маро чун пил гир.
Қадри фундуқ афганам бундуқ ҳариқ,
Бундуқам дар феъл, сад чун манҷаниқ.
Гарчи сангам ҳаст миқдори нахуд,
Лек дар ҳайҷо на сар монад, на худ.
Мӯсӣ омад дар вағо бо як асош,
Зад бар он Фиръавну бар шамшерҳош.
Ҳар расуле як тана, к-он дарзадаст,
Бар ҳамай офоқ танҳо барзадаст.
Нӯҳ чун шамшер дархоҳид аз ӯ,
Мавҷи тӯфон гашт аз ӯ шамшерхӯ.
Аҳмадо, худ кист испоҳи замин,
Моҳ бин бар чарху бишкофаш ҷабин.
То бидонад саъду наҳси бехабар,
Даври туст ин давр, на даври қамар.
Даври туст, эро ки Мӯсои калим
Орзу мебурд з-ин даврат муқим.
Чунки Мӯсо равнақи даври ту дид,
К-андар ӯ субҳи таҷаллӣ медамид.
Гуфт: «Ё раб, он чӣ даври раҳмат аст?
Ин гузашт аз раҳмат, он ҷо руъят аст.
Ғӯта деҳ Мӯсои худро дар биҳор,
Аз миёни давраи Аҳмад барор».
Гуфт: «Ё Мӯсо, бад-он бинмудамат
Роҳи он хилват, бад-он бигшудамат.
Ки ту з-он давре дар ин давр, эй Калим!
По бикаш, зеро дароз аст ин гилем.
Ман каримам, нон намоям бандаро,
То бигирёнад тамаъ он зиндаро».
Бинии тифле бимолад модаре,
То шавад бедору воҷӯяд х(в)аре.
К-ӯ гурусна хуфта бошад бехабар
В-он ду пистон мехалад аз меҳр - дар.
«Кунту канзан раҳматан махфиййатан,
Фабтаъасту умматан маҳдиййатан».
Ҳар каромоте, ки меҷӯйӣ ба ҷон,
ӯ намудат, то тамаъ кардӣ дар он.
Чанд бут бишкаст Аҳмад дар ҷаҳон,
То ки ёрабгӯй гаштанд умматон.
Гар набудӣ кӯшиши Аҳмад, ту ҳам
Мепарастидӣ чу аҷдодат санам.
Ин сарат вораст аз саҷдай санам,
То бидонӣ ҳаққи ӯро бар умам.
Гар бигӯйӣ, шукри ин растан бигӯ,
К-аз бути ботин ҳамат бирҳонад ӯ.
Мар саратро чун раҳонид аз бутон,
Ҳам бад-он қувват ту дилро вораҳон.
Сар зи шукри дин аз он бартофтӣ,
К-аз падар мерос муфташ ёфтӣ.
Марди меросӣ чӣ донад қадри мол,
Рустаме ҷон канду маҷҷон ёфт Зол.
«Чун бигирёнам, биҷӯшад раҳматам,
Он хурӯшанда бинӯшад неъматам.
Гар нахоҳам дод, худ нанмоямаш,
Чун-ш кардам баста, дил бигшоямаш.
Раҳматам мавқуфи он хуш гиряҳост,
Чун гирист, аз баҳри раҳмат мавҷ хост».
Саҳифаи 9/114
|
Дафтари якум
