 |
Татиммаи ҳикояти хирс ва он аблаҳ, ки бар вафои ӯ эътимод карда буд Хирс ҳам аз аждаҳо чун вораҳид,
В-он карам з-он мард мардона бидид.
Чун саги асҳоби Каҳф он хирси зор,
Шуд мулозим дар пайи он бурдбор.
Он мусулмон сар ниҳод аз хастагӣ,
Хирс ҳорис гашт аз дилбастагӣ.
Он яке бигзашту гуфташ: «Ҳол чист?
Эй бародар, мар туро ин хирс кист?»
Қисса вогуфту ҳадиси аждаҳо,
Гуфт: «Бар хирсе манеҳ дил, аблаҳо!
Дӯстий аблаҳ батар аз душманист,
ӯ ба ҳар ҳила, ки донӣ, ронданист».
Гуфт: «Валлоҳ, аз ҳасудӣ гуфт ин,
В-арна хирсе чӣ-нгарӣ? Ин меҳр бин».
Гуфт: «Меҳри аблаҳон ишвадеҳ аст,
Ин ҳасудии ман аз меҳраш беҳ аст.
Ҳай, биё бо ман, бирон ин хирсро,
Хирсро магзин, маҳил ҳамҷинсро».
Гуфт: «Рав, рав кори худ кун, эй ҳасуд!»
Гуфт: «Корам ин буду ризқат набуд.
Ман кам аз хирсе набошам, эй шариф,
Тарки ӯ кун, то манат бошам ҳариф.
Бар ту дил меларзадам з-андешае,
Бо чунин хирсе марав дар бешае.
Ин дилам ҳаргиз наларзид аз газоф,
Нури Ҳаққ аст ин, на даъвиву на лоф.
Мӯъминам, «янзур бинуриллаҳ» шуда,
Ҳону ҳон, бигрез аз ин оташкада».
Ин ҳама гуфту ба гӯшаш дарнарафт,
Бадгумонӣ мардро саддест зафт.
Дасти ӯ бигрифту даст аз вай кашид,
Гуфт: «Рафтам, чун найӣ ёри рашид».
Гуфт: «Рав, бар ман ту ғамхора мабош,
Булфузуло, маърифат камтар тарош».
Боз гуфташ: «Ман адувви ту наям,
Лутф бошад, гар биёӣ дар паям».
Гуфт: «Хобастам, маро бигзору рав»,
Гуфт: «Охир ёрро мунқод шав.
То бихуспӣ дар паноҳи оқиле,
Дар ҷавори дӯсте, соҳибдиле».
Дар хаёл афтод мард аз ҳадди ӯ,
Хашмгин шуд зуд гардонид рӯ.
К-ин магар қасди ман омад, хунӣ аст,
Ё тамаъ дорад, гадову тунӣ аст.
Ё гарав бастаст бо ёрон бад-ин,
Ки битарсонад маро з-ин ҳамнишин.
Худ наёмад ҳеч аз хубси сираш,
Як гумони нек андар хотираш.
Занни некаш ҷумлагӣ бар хирс буд,
ӯ магар мар хирсро ҳамҷинс буд.
Оқилеро аз сагӣ тӯҳмат ниҳод,
Хирсро донист аҳли меҳру дод.
Саҳифаи 41/114
|
Дафтари якум
