 |
Танҳо кардани боғбон сӯфиву фақеҳ ва алавиро аз ҳамдигар Боғбоне чун назар дар боғ кард,
Дид чун дуздон ба боғи худ се мард.
Як фақеҳу як шарифу сӯфие,
Ҳар яке шӯхе, баде, лоюфие.
Гуфт: «Бо инҳо маро сад ҳуҷҷат аст,
Лек ҷамъанду ҷамоат қувват аст.
Барнаёям як тана бо се нафар,
Пас, бибуррамшон нахуст аз ҳамдигар.
Ҳар якеро ман ба сӯйе афганам,
Чунки танҳо шуд, сабилаш барканам».
Ҳила карду кард сӯфиро ба роҳ,
То кунад ёрон-шро бо ӯ табоҳ.
Гуфт сӯфиро: «Бирав сӯйи висоқ,
Як гилем овар барои ин рифоқ».
Рафт сӯфӣ. Гуфт хилват бо ду ёр:
«Ту фақеҳӣ в-ин шарифи номдор.
Мо ба фатвои ту ноне мех(в)арем,
Мо ба парри дониши ту мепарем.
В-ин дигар шаҳзодаву султони мост,
Саййид аст, аз хонадони Мустафост.
Кист он сӯфӣ, шикамхори хасис,
То бувад бо чун шумо шоҳон ҷалис?
Чун биёяд, мар варо пунба кунед,
Ҳафтае бар боғу роғи ман занед.
Боғ чӣ бвад? Ҷони ман они шумост,
Эй шумо буда маро чун чашми рост».
Васваса карду мар эшонро фирефт,
Оҳ, к-аз ёрон намебояд шикефт.
Чун ба раҳ карданд сӯфирову рафт,
Хасм шуд андар паяш бо чӯби зафт.
Гуфт: «Эй саг, сӯфие бошад, ки тез
Андароӣ боғи мо ту аз ситез?
Ин Ҷунайдат раҳнамуду Боязид?
Аз кадомин шайху пират ин расид?»
Кӯфт сӯфиро, чу танҳо ёфташ,
Нимкушташ карду сар бишкофташ.
Гуфт сӯфӣ: «Они ман бигзашт, лек
Эй рафиқон, поси худ доред нек.
Мар маро ағёр донистед, ҳон?
Нестам ағёртар з-ин қалтабон.
Ин чӣ ман хӯрдам, шуморо хӯрданист
В-ин чунин шарбат ҷазои ҳар данист.
Ин ҷаҳон кӯҳ асту гуфтугӯйи ту
Аз садо ҳам бозояд сӯйи ту».
Чун зи сӯфӣ гашт фориғ боғбон,
Як баҳона кард з-он пас ҷинси он.
К-эй шарифи ман, бирав сӯйи висоқ,
Ки зи баҳри чошт пухтам ман руқоқ.
Бар дари хона бигӯ қаймозро,
То биёрад он руқоқу қозро».
Чун ба раҳ кардаш, бигуфт: «Эй тезбин,
Ту фақеҳӣ, зоҳир аст ину яқин.
ӯ шарифӣ мекунад даъвои сард,
Модари ӯро кӣ донад то кӣ кард?
Бар зану бар феъли зан дил мениҳед?
Ақли ноқис в-онгаҳоне эътимед?
Хештанро бар Аливу бар набӣ
Бастааст андар замона бас ғабӣ».
Ҳар кӣ бошад аз зинову зониён,
Ин барад зан(н) дар ҳақи раббониён.
Ҳар кӣ баргардад сараш аз чархҳо,
Ҳамчу худ гарданда бинад хонаро.
Он чӣ гуфт он боғбони булфузул,
Ҳоли ӯ буд, дур аз авлоди расул.
Гар набудӣ ӯ натиҷай муртадон,
Кай чунин гуфтӣ барои хонадон?
Хонд афсунҳо, шунид онро фақеҳ,
Дар паяш рафт он ситамкори сафеҳ.
Гуфт: «Эй хар, андар ин боғат кӣ хонд?
Дуздӣ аз пайғамбарат мерос монд?
Шерро бачча ҳамемонад бад-ӯ,
Ту ба пайғамбар ба чӣ монӣ? Бигӯ».
Бо шариф он кард марди мултаҷӣ,
Кӣ кунад бо Оли Ёсин хориҷӣ.
То чӣ кин доранд доим деву ғул
Чун Язиду Шамр бо оли расул?
Шуд шариф аз захми он золим хароб,
Бо фақеҳ ӯ гуфт: «Мо ҷастем аз об.
Пой дор, акнун ки мондӣ фарду кам,
Чун дуҳул шав, захм мехур дар шикам.
Гар шарифу лоиқу ҳамдам наям,
Аз чунин золим туро ман кам наям.
Мар маро додӣ бад-ин соҳибғараз,
Аҳмақе кардӣ, туро биъса-л-иваз».
Шуд аз ӯ фориғ, биёмад, к-эй фақеҳ!
Чӣ фақеҳӣ? Эй ту нанги ҳар сафеҳ.
Фатвият ин аст, эй бубридадаст,
К-андаройиву нагӯйӣ амр ҳаст?
Инчунин рухсат бихондӣ дар Васит?
Ё будаст ин масъала андар Муҳит».
Гуфт: «Ҳаққ астат, бизан, дастат расид,
Ин сазои он ки аз ёрон бурид».
Саҳифаи 49/114
|
دفتریکوم
