 |
Дувум бор дар сухан кашидани соил он зиракро то ҳоли ӯ маълумтар гардад Гуфт он толиб, ки охир як нафас
Эй савора бар най, ин сӯ рон фарас.
Ронд сӯйи ӯ ки ҳин, зудтар бигӯ,
К-аспи ман бас тавсан асту тундхӯ.
То лагад бар ту накӯбад, зуд бош,
Аз чӣ мепурсӣ? Баёнаш кун ту фош.
ӯ маҷоли рози дил гуфтан надид,
З-ӯ буруншав карду дар лоғаш кашид.
Гуфт: «Мехоҳам дар ин кӯча зане,
Дар биёбонмон амони ҷон шудӣ?
Бал ба ҷойи хон худ оташ омадӣ,
Андар ин манзил лаҳаб бар мо задӣ.
Чун дудил шуд Мӯсӣ андар кори мо,
Гоҳ хасми мосту гоҳе ёри мо.
Хашмаш оташ мезанад дар рахти мо,
Ҳилми ӯ рад мекунад тири бало.
Кай бувад, ки ҳилм гардад хашм низ?
Нест ин нодир зи лутфат, эй азиз!
Мадҳи ҳозир ваҳшат аст, аз баҳри ин
Номи Мӯсо мебарам қосид чунин.
В-арна Мӯсо кай раво дорад, ки ман
Пеши ту ёд оварам аз ҳеч тан?
Аҳди мо бишкаст сад бору ҳазор,
Аҳди ту чун кӯҳ собит, барқарор.
Аҳди мо коҳу ба ҳар боде забун,
Аҳди ту кӯҳу зи сад кӯҳ ҳам фузун.
Ҳаққи он қувват, ки бар талвини мо
Раҳмате кун, эй амири лавнҳо!
Хешро дидему расвоии хеш,
Имтиҳони мо макун, эй шоҳ, беш.
То фазиҳатҳои дигарро ниҳон
Карда бошӣ, эй карими мустаъон!
Беҳадӣ ту дар ҷамолу дар камол,
Дар кажӣ мо беҳадему дар залол.
Беҳадии хеш бигмор, эй карим,
Бар кажии беҳади муште лаъим.
Ҳин, ки аз тақтеъи мо як тор монд,
Миср будему яке девор монд.
«Ал-бақиййа ал-бақиййа», эй хидев!
То нагардад шод куллӣ ҷони дев.
Баҳри мо не, баҳри он лутфи нахуст,
Ки ту кардӣ гумраҳонро бозҷуст.
Чун намудӣ қудратат, бинмой раҳм,
Эй ниҳода раҳмҳо дар лаҳму шаҳм.
Ин дуъо гар хашм афзояд туро,
Ту дуъо таълим фармо, меҳтаро!
Ончунон к-Одам бияфтод аз биҳишт,
Раҷъаташ додӣ, ки раст аз деви зишт.
Дев кӣ бвад, к-ӯ зи Одам бигзарад?
Бар чунин натъе аз ӯ бозӣ барад?
Дар ҳақиқат нафъи Одам шуд ҳама,
Лаънати ҳосид шуда он дамдама.
Бозие диду дусад бозӣ надид,
Пас сутуни хонаи худро бурид.
Оташе зад шаб ба кишти дигарон,
Бод, оташро ба кишти ӯ бирон.
Чашмбандӣ буд лаънат девро,
То зиёни хасм дид он ревро.
Худ зиёни ҷони ӯ шуд реви ӯ,
Гӯйӣ Одам буд деви деви ӯ.
Лаънат ин бошад, ки кажбинаш кунад,
Ҳосиду худбину пуркинаш кунад.
То надонад, ки ҳар он кӣ кард бад,
Оқибат бозояду бар вай занад.
Ҷумла фарзин бандҳо бинад ба акс,
Мот бар вай гардаду нуқсону вакс.
З-он ки гар ӯ ҳеч бинад хешро,
Муҳлику носур бинад решро.
Дард хезад з-ин чунин дидан дарун,
Дард ӯро аз ҳиҷоб орад бурун.
То нагирад модаронро дарди заҳ,
Тифл дар зодан наёбад ҳеч раҳ.
Ин амонат дар дилу дил ҳомиласт,
Ин насиҳатҳо мисоли қобиласт.
Қобила гӯяд, ки занро дард нест,
Дард бояд, дард кӯдакро раҳест.
Он кӣ ӯ бедард бошад, раҳзан аст,
З-он ки бедардӣ «аналҳақ» гуфтан аст.
Он «ана» бевақт гуфтан лаънат аст,
Он «ана» дар вақт гуфтан раҳмат аст.
Он «ана»-й Мансур раҳмат шуд яқин,
Он «ана»-й Фиръавн лаънат шуд, бибин.
Лоҷарам ҳар мурғи беҳангомро,
Сар буридан воҷиб аст эъломро.
Сар буридан чист? Куштан нафсро
Дар ҷиҳоду тарк гуфтан нафсро.
Ончунон ки неши каждум барканӣ,
То ки ёбад ӯ зи куштан эминӣ.
Барканӣ дандони пурзаҳре зи мор,
То раҳад мор аз балои сангсор.
Ҳеч накшад нафсро ҷуз зилли пир,
Домани он нафскушро сахт гир.
Чун бигирӣ сахт, он тавфиқи ҳуст,
Дар ту ҳар қувват ки ояд, ҷазби ӯст.
«Мо рамайта из рамайта» рост дон,
Ҳар чӣ к-орад ҷон, бувад аз ҷони ҷон.
Дастгиранда вай асту бурдбор,
Дам ба дам он дам аз ӯ уммедвор.
Нест ғам, гар дер бе ӯ мондаӣ,
Дергиру сахтгираш хондаӣ.
Дер гирад, сахт гирад раҳматаш,
Як дамат ғоиб надорад ҳазраташ.
В-ар ту хоҳӣ шарҳи ин васлу вало,
Аз сари андеша бархон «ва-з-зуҳо».
В-ар ту гӯйӣ ҳам бадиҳо аз вай аст,
Лек он нуқсони фазли ӯ кай аст?
Он бадӣ додан камоли ӯст ҳам,
Ман мисоле гӯямат, эй мӯҳташам!
Кард наққоше дугуна нақшҳо,
Нақшҳои софу нақше бесафо.
Нақши Юсуф карду ҳури хушсиришт,
Нақши ифритону иблисони зишт.
Ҳар ду гуна нақш устодии ӯст,
Зиштии ӯ нест он, родии ӯст.
Зиштро дар ғояти зиштӣ кунад,
Ҷумла зиштиҳо ба гирдаш бартанад.
То камоли донишаш пайдо шавад,
Мункари устодияш расво шавад.
В-ар надонад зишт кардан, ноқис аст,
З-ин сабаб халлоқи габру мухлис аст.
Пас аз ин рӯ куфру имон шоҳиданд
Бар худовандишу ҳар ду соҷиданд.
Лек мӯъмин дон, ки тавъан соҷид аст,
З-он ки ҷӯёйи ризову қосид аст.
Ҳаст курҳан габр ҳам яздонпараст,
Лек қасди ӯ муроде дигар аст.
Қалъаи султон иморат мекунад,
Лек даъвии аморат мекунад.
Гашта ёғӣ, то ки мулки ӯ бувад,
Оқибат худ қалъасултоне шавад.
Мӯъмин он қалъа барои подшоҳ
Мекунад маъмур, на аз баҳри ҷоҳ.
Зишт гӯяд: «Эй шаҳи зиштофарин,
Қодирӣ бар хубу бар зишту маҳин».
Хуб гӯяд: «Эй шаҳи ҳусну баҳо,
Пок гардонидиам аз айбҳо».
Саҳифаи 58/114
|
دفتریکوم
