 |
|
|
 |
Каромоти он дарвеш, ки дар киштӣ муттаҳамаш карданд ба дуздӣ Буд дарвеше даруни каштие
Сохта аз рахти марде пуштие.
Ёва шуд ҳамёни зар, ӯ хуфта буд,
Ҷумларо ҷустанду ӯро ҳам намуд.
К-он фақири хуфтаро ҷӯем ҳам,
Кард бедораш зи ғам соҳибдирам.
Ки дар ин киштӣ ҳурумдон гум шудаст,
Ҷумларо ҷустем, натвонӣ ту раст.
Далқ берун кун, бараҳна шав зи далқ,
То зи ту фориғ шавад авҳоми халқ.
Гуфт: «Ё раб, мар ғуломатро хасон
Муттаҳам карданд, фармон даррасон.
Чун ба дард омад дили дарвеш аз он,
Сар бурун карданд ҳар сӯ дарзамон».
Садҳазорон моҳӣ аз дарёи жарф,
Дар даҳони ҳар яке дурре шигарф.
Садҳазорон моҳӣ аз дарёи пур,
Дар даҳони ҳар яке дурру чӣ дур!
Ҳар яке дурре хироҷи мулкате,
К-аз Илоҳ аст ин, надорад ширкате.
Дурри чанд андохт дар киштиву ҷаст,
Мар ҳаворо сохт курсиву нишаст.
Хуш мураббаъ чун шаҳон бар тахти хеш,
ӯ фарози авҷу киштияш ба пеш.
Гуфт: «Рав, киштӣ шуморо, Ҳақ маро,
То набошад бо шумо дузди гадо.
То киро бошад хисорат з-ин фироқ?
Ман хушам, ҷуфти Ҳақу бо халқ тоқ.
На маро ӯ тӯҳмати дуздӣ ниҳад,
На миҳорамро ба ғаммозе диҳад».
Бонг карданд аҳли киштӣ, к-эй ҳумом!
Аз чӣ додандат чунин олӣ мақом?
Гуфт: «Аз тӯҳмат ниҳодан бар фақир!
В-аз ҳақозорӣ пайи чизе ҳақир!
Ҳошалиллаҳ бал зи таъзими шаҳон,
Ки набудам дар фақирон бад гумон».
Он фақирони латифи хушнафас,
К-аз пайи таъзимашон омад «абас».
Он фақирӣ баҳри печопеч нест,
Бал пайи он ки ба ҷуз Ҳақ ҳеч нест.
Муттаҳам чун дорам онҳоро, ки Ҳақ,
Кард амини махзани ҳафтум табақ?
Муттаҳам нафс аст, не ақли шариф,
Муттаҳам ҳисс аст, на нури латиф.
Нафс суфастоӣ омад, мезанаш,
К-иш задан созад, на ҳуҷҷат гуфтанаш.
Мӯъҷиза бинад, фурӯзад он замон,
Баъд аз он гӯяд: «Хаёле буд он.
В-ар ҳақиқат буд он диди аҷаб,
Чун муқими чашм н-омад рӯзу шаб?»
Он муқими чашми покон мебувад,
Не қарини чашми ҳайвон мешавад.
К-он аҷаб з-ин ҳисс дорад ору нанг,
Кай бувад товус андар чоҳи танг?
То нагӯйӣ мар маро бисёргӯ,
Ман зи сад як гӯяму он ҳам чу мӯ.
100/114
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
