 |
Узр гуфтани фақир ба шайх Пас фақир он шайхро аҳвол гуфт,
Узрро бо он ғаромат кард ҷуфт.
Мар суоли шайхро дод ӯ ҷавоб,
Чун ҷавоботи Хизир хубу савоб.
Он ҷавоботи суолоти калим,
К-иш Хизир бинмуд аз рабби алим.
Гашт мушкилҳош ҳал в-афзун зиёд,
Аз пайи ҳар мушкилаш мифтоҳ дод.
Аз Хизир дарвеш ҳам мерос дошт,
Дар ҷавоби шайх ҳиммат баргумошт.
Гуфт: «Роҳи авсат арчи ҳикмат аст,
Лек авсат низ ҳам бо нисбат аст».
Оби ҷӯ нисбат ба уштур ҳаст кам,
Лек бошад мушро он ҳамчу ям.
Ҳар киро бошад вазифа чор нон,
Ду хурад ё се хурад ҳаст, авсат он.
В-ар хурад ҳар чор, дур аз авсат аст,
ӯ асири ҳирс монанди бат аст.
Ҳар кӣ ӯро иштиҳо даҳ нон бувад,
Шаш хурад медон, ки авсат он бувад.
Чун маро панҷоҳ нон ҳаст иштиҳӣ,
Мар туро шаш гирда, ҳамдастем? Не.
Ту ба даҳ ракъат намоз ойӣ малул,
Ман ба понсад дарнаёям дар нуҳул.
Он яке то Каъба ҳофӣ меравад
В-ин яке то масҷид аз худ мешавад.
Он яке дар покбозӣ ҷон бидод
В-ин яке ҷон канд, то як нон бидод.
Ин васат бар бониҳоят меравад,
Ки мар онро аввалу охир бувад.
Аввалу охир бибояд, то дар он
Дар тасаввур гунҷад авсат ё миён.
Бениҳоят чун надорад ду тараф,
Кай бувад ӯро миёна мунсараф?
Аввалу охир нишонаш кас надод,
Гуфт: «Лав кона лаҳу-л-баҳру мидод».
Ҳафт дарё гар шавад куллӣ мидед,
Нест мар поён шуданро ҳеч умед.
Боғу беша гар шавад яксар қалам,
З-ин сухан ҳаргиз нагардад ҳеч кам.
Он ҳама ҳибру қалам фонӣ шавад,
В-ин ҳадиси беадад боқӣ бувад.
Ҳолати ман хобро монад гаҳе,
Хоб пиндорад мар онро гумраҳе.
Чашми ман хуфта, дилам бедор дон,
Шакли бекори маро бар кор дон.
Гуфт пайғамбар, ки «айнои таном,
Ло яному қалбӣ ан рабби-л-аном».
Чашми ту бедору дил хуфта ба хоб,
Чашми ман хуфта, дилам дар фатҳи боб.
Мар диламро панҷ ҳисси дигар аст,
Ҳисси дилро ҳар ду олам манзар аст.
Ту зи заъфи худ макун дар ман нигоҳ,
Бар ту шаб, бар ман ҳамон шаб чоштгоҳ.
Бар ту зиндон, бар ман он зиндон чу боғ,
Айни машғулӣ, маро гашта фароғ.
Пойи ту дар гил, маро гил гашта гул,
Мар туро мотам, маро суру дуҳул.
Дар заминам, бо ту сокин дар маҳал,
Медавам бар чархи ҳафтум чун Зуҳал.
Ҳамнишинат ман наям, сойай ман аст,
Бартар аз андешаҳо пойай ман аст.
З-он ки ман з-андешаҳо бигзаштаам,
Хориҷи андешапӯён гаштаам.
Ҳокими андешаам, маҳкум не,
З-он ки банно ҳоким омад бар бине.
Ҷумла халқон сухраи андешаанд,
З-он сабаб хастадилу ғампешаанд.
Қосидан худро ба андеша диҳам,
Чун бихоҳам, аз миёншон барҷаҳам.
Ман чу мурғи авҷам, андеша магас,
Кай бувад бар ман магасро дастрас?
Қосидан зер оям аз авҷи баланд,
То шикастапойгон бар ман тананд.
Чун малолам гирад аз суфло сифот,
Барпарам ҳамчун туюру-с-соффот.
Парри ман рустаст ҳам аз зоти хеш,
Барначафсонам ду пар ман бо сиреш.
Ҷаъфари тайёрро пар ҷория-ст,
Ҷаъфари таррорро пар ория-ст.
Назди он ки «лам язуқ» даъвист ин,
Назди суккони уфуқ, маънист ин.
Лофу даъвӣ бошад ин пеши ғуроб,
Деги тиву пур яке пеши зубоб.
Чунки дар ту мешавад луқма гуҳар,
Тан мазан, чандон ки битвонӣ бих(в)ар.
Шайх рӯзе баҳри дафъи сӯизан(н),
Дар лаган қай кард, пурдур шуд лаган.
Гавҳари маъқулро маҳсус кард
Пири бино баҳри камақлии мард.
Чунки дар меъда шавад покат палид,
Қуфл неҳ бар ҳалқу пинҳон кун калид.
Ҳар кӣ дар вай луқма шуд нури ҷалол,
Ҳар чӣ хоҳад, то хурад, ӯро ҳалол.
Саҳифаи 102/114
|
دفتریکوم
