 |
Баёни даъвие, ки айни он даъво гувоҳи сидқи хеш аст Гар ту ҳастӣ ошнои ҷони ман,
Нест даъво гуфт маънӣ лони ман.
Гар бигӯям: нимшаб пеши туам,
Ҳин, матарс аз шаб, ки ман хеши туам.
Ин ду даъво пеши ту маънӣ бувад,
Чун шиносӣ бонги хешованди х(в)ад.
Пешиву хешӣ ду даъвӣ буд, лек
Ҳар ду маънӣ буд пеши фаҳми нек.
Қурби овозаш гувоҳӣ медиҳад,
К-ин дам аз наздики ёре меҷаҳад.
Лаззати овози хешованд низ
Шуд гуво бар сидқи он хеши азиз.
Боз беилҳоми аҳмақ, к-ӯ зи ҷаҳл
Менадонад бонги бегона зи аҳл.
Пеши ӯ даъво бувад гуфтори ӯ,
Ҷаҳли ӯ шуд мояи инкори ӯ.
Пеши зирак, к-андарунаш нурҳост,
Айни ин овоз маънӣ буд рост.
Ё ба тозӣ гуфт як тозизабон,
Ки ҳамедонам забони тозиён.
Айни тозӣ гуфтанаш маънӣ бувад,
Гарчи тозӣ гуфтанаш даъвӣ бувад.
Ё нависад котибе бар коғаде:
«Котибу хатхонаму ман амҷаде».
Ин навишта, гарчи худ даъвӣ бувад,
Ҳам навишта шоҳиди маънӣ бувад.
Ё бигӯяд сӯфие: «Дидӣ ту дӯш,
Дар миёни хоб саҷҷода ба дӯш?
Ман будам он в-он чӣ гуфтам хоб – дар,
Бо ту андар хоб – дар шарҳи назар.
Гӯш кун, чун ҳалқа андар гӯш кун,
Он суханро пешвои ҳуш кун».
Чун туро ёд ояд он хоб, ин сухан
Мӯъҷизи нав бошаду зарри куҳан.
Гарчи даъвӣ менамояд ин, вале
Ҷони соҳибвоқеъа гӯяд: «Бале».
Пас чу ҳикмат золаи мӯъмин бувад,
Он зи ҳар кӣ бишнавад, мӯқин бувад.
Чунки худро пеши ӯ ёбад фақат,
Чун бувад шак? Чун кунад ӯро ғалат?
Ташнаеро чун бигӯйӣ ту: «Шитоб,
Дар қадаҳ об аст, бистон зуд об».
Ҳеч гӯяд ташна, к-ин даъвист, рав?
Аз барам, эй муддаӣ, маҳҷур шав?
Ё гувоҳу ҳуҷҷате бинмо, ки ин
Ҷинси об асту аз он моъи маъин.
Ё ба тифли шер модар бонг зад?
Ки биё, ман модарам, ҳон, эй валад?
Тифл гӯяд: «Модаро, ҳуҷҷат биёр,
То ки бо шират бигирам ман қарор?»
Дар дили ҳар уммате, к-аз Ҳақ маза-ст,
Рӯю овози паямбар мӯъҷиза-ст.
Чун паямбар аз бурун бонге занад,
Ҷони уммат дар дарун саҷда кунад.
З-он ки ҷинси бонги ӯ андар ҷаҳон
Аз касе нашнида бошад гӯши ҷон.
Он ғариб аз завқи овози ғариб,
Аз забони Ҳақ шунуд: «Иннӣ қариб».
Саҳифаи 103/114
|
Дафтари якум
